Iσοκράτης,πέρι “Ινδοευρωπαίων”……

«….Ταύτην γάρ οικούμεν ούχ εταίρους εκβαλόντες ούδην έρημον καταλαβόντες ούδην εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλά ούτω καλώς καί γνησίως γεγόναμεν, ώστε εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τόν χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες καί τών ονομάτων τοίς αυτοίς οίσπερ τούς οικειωτάτους τήν πόλιν έχοντες προσειπείν: μόνοις γαρ ημιν των Ελλήνωντην αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει..»

Read More

Pravda: «Οι ΗΠΑ ετοιμάζουν τον Γ Παγκόσμιο Πόλεμο»

«Το επόμενο μέρος του σεναρίου εκείνου έχει ήδη ξεκινήσει. Οι εμπρηστές έχουν βάλει μια παγκόσμια πυρκαγιά, έχουν κηρύξει έναν παγκόσμιο πόλεμο, ενώνοντας τις περιφερειακές συγκρούσεις σε ένα ενιαίο σύστημα αστάθειας».

«Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι εχθρός των ΗΠΑ; Και όμως, οι Αμερικανοί κατάφεραν στη χώρα αυτή (Ελλάδα) ένα θανάσιμο πλήγμα μέσω των αξιολογήσεων της δανειοληπτικής της πιστότητας, πυροδοτώντας έτσι την κρίση της Ευρωζώνης, η οποία απειλεί σήμερα και αρκετούς άλλους ευρωπαϊκούς λαούς». Αυτή είναι η άποψη του Ρώσου Οικονομολόγου, πολιτικού επιστήμονα και μέλους της Δούμας Γιεβγκένι Φιοντόροφ, όπως την ανέπτυξε στην ρωσική εφημερίδα Pravda. Κατά την άποψή του, και σύμφωνα με στοιχεία που διαθέτει, οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν το έδαφος για την έναρξη του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Read More

ΑΧΑΝΑ-ΙΗ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΡΕΥΝΩΝ                                          ΠΡΟΣ
ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ 51 ΜΕΛΙΣΣΙΑ 15127                             ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ
ΤΑΧ.ΘΥΡΙΔΑ 67270                                                             ΑΔΩΝΙ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
Τ.Κ 15102
ΤΗΛ: 6941503603-6909188097
<<ΘΕΜΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ <<ΟΜΑΔΑΣ ΠΑΛΜΟΥ>> 81 ΕΦΕΥΡΕΤΩΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΕΦΕΥΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ>>

Σας ενημερωνουμε οτι η ΟΜΑΔΑ 81 ΕΦΕΥΡΕΤΩΝ επιθυμει συνεργασια μαζι σας για αναπτυξη ανταγωνιστικων εφευρεσεων .ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ..ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ DVD ΜΕ ΔΥΟ ΕΚ ΤΩΝ ΕΦΕΥΡΕΣΕΩΝ ...Η ΠΡΩΤΗ   <<ΠΑΛΜΙΚΟΣ ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ ΚΕΝΟΥ>> ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ 2500 ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ (ΟΧΗΜΑΤΑ-ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ-ΑΝΑΓΟΜΩΣΗ ΜΠΑΤΑΡΙΩΝ-ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ-ΘΕΡΜΑΝΣΗ -ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ Κ..ΤΛ} Οι μπαταριες του  αποσυρθεντος υποβρυχιου <<γλαυκος>> πιθανον να μπορουσαν να αναγομωθουν με αυτο το συστημα
ΠΡΟΣ  ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗς ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΓΡΑΦΕΙΑΚΟ ΧΩΡΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ 99 1ος οροφος  480 μετρα απο το υπουργειο σας...


ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΡΩΤ.2099
ΗΜΕΡ...13/12/2011

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

1.ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
2.ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
3.ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΠΟΔΟΜΩΝ
4.ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
5.ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ

Read More

Θέμα: Ανάπτυξη στρατιωτικής Υπερτεχνολογίας σε συνεργασία κράτους-ινστιτούτου.

ΑΧΑΝΑ-ΙΗ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΡΕΥΝΩΝ                           ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΓΕΝ       
ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ 51 ΜΕΛΙΣΣΙΑ 15127                    ΠΡΟΣ Κ0 ΑΔΩΝΙ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
ΤΑΧ.ΘΥΡΙΔΑ 67270                                                        ΑΡΙΘΜ.ΠΡΩΤ.2051                                                                                         ΗΜΕΡ.13/12/11
Τ.Κ.15102
ΤΗΛ:6941503603
6909188097


Θέμα: Ανάπτυξη στρατιωτικής Υπερτεχνολογίας σε συνεργασία  κράτους-ινστιτούτου.


Προτείνουμε την συνεργασία της «Ομάδας Πάλμου» 81εφευρετών με το υπουργείο και άλλα υπουργεία σε θέματα ανάπτυξης στρατιωτικής υπερτεχνολογίας π.χ:

1)Υπερελαφρά αεροσκάφη 178-480 κιλών με πυροβόλα leizer 4 ή 8 ιντσών  περιβαλλόμενα (δια αποτροπή εντοπισμού από RADAR) από στροβιλιζόμενη μάζα ιονισμένων ατόμων πλάσματος.
Το ανώτερο θα δύναται να χρησιμοποιήσει ΔΕΣΜΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΩΝ ΠΑΛΜΩΝ Ή ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΑ  ΥΨΗΛΗΣ ΙΣΧΥΟΣ Ή ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΑΜΥΝΑΣ ΗΛΕΚΤΟΜΑΓΝΗΤΙΚΩΝ ΠΑΛΜΩΝ.
Στα ανώτερο πλαίσια η δημιουργία πεδίου θερμού πλάσματος 12000οC που εξατμίζει τα εισερχόμενα μπορεί να επιτευχθεί.

2) 12βολτους μηχανισμούς που ΑΧΡΗΣΤΕΥΟΥΝ     τα εχθρικά οχήματα.

3)Πολλαπλά βομδιδοβόλλα 

4)Παλμικούς κινητήρες αιθερικού κενού για αεροσκάφη επιτήρησης, υποβρύχια, άρματα, πλοία επιφανείας, οχήματα κ.τ.λ.

5) Δημιουργία Κέντρου Άμυνας Μετεωρολογικού Πολέμου




Η ΓΡΑΜΑΤΕΑΣ
Χ.ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ


Κοινοποίηση

1.    Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
2.    Αναπληρωτή Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Γεωργίου
3.    ΕΑΒ

ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Read More

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΦΥΛΑΞΤΕ ΤΟ

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΦΥΛΑΞΤΕ ΤΟ

Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά.. 

ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού... 
Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι 'εξόδευσαν', για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την 'βαπτίσουν' με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη». 

Read More

ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Θησεύς», αναφέρει ότι πολλοί Αθηναίοι είδαν να ανοίγει η γη μπροστά τους και να ξεπροβάλει ο Θησέας από μέσα της κυνηγώντας τους Πέρσες. Ακόμα πολλοί είδαν τον ημίθεο Ηρακλή με το ρόπαλό του να ανοίγει τις σειρές των Ανατολιτών.

Ο Παυσανίας στα “ΑΤΤΙΚΑ” (Ι, 15,3) αναφέρει ότι πολλοί Αθηναίοι είδαν ανθρώπους άγνωστης ταυτότητας να πολεμούν δίπλα τους και μας δίνει μια παραστατική εικόνα για την μάχη που διεξήχθη. Αναφέρει ότι ο Θησέας παριστάνεται να βγαίνει από την γη. Επίσης αναφέρεται και ο ημίθεος Ηρακλής να λαμβάνει μέρος στην μάχη. Μας μιλάει επίσης για την θεά Αθηνά η οποία επίσης έπαιρνε μέρος στην μάχη πάνοπλη, και οδηγούσε ένα άρμα με τέσσερα άλογα. Ακόμα στο πλευρό των Αθηναίων ήταν και ο θεός Πάνας ο οποίος μαζί με τους Πανίσκους του σκόρπισαν τον τρόμο και τον πανικό στους Πέρσες και οι τελευταίοι τράπηκαν σε φυγή. Ο Ηρόδοτος γράφει (ΣΤ ‘,105) ότι ο Φειδιππίδης (δρομέας μεγάλων αποστάσεων) κατά την διαδρομή του προς την Σπάρτη, λίγο πριν την μάχη, είδε στο Παρθένιον όρος τον θεό Πάνα. 

Read More

Air Show 2011, Radom greece air force

Read More

air show 2011 radom przylot greckiego f-16

Read More

100% Ελληνική εφεύρεση!

δριάδα: 100% Ελληνική εφεύρεση!
Παρακαλώ προωθήστε το παντού....
Μια εξαιρετική, εξολοκλήρου Ελληνική ιδέα που, όπως συνηθίζεται, δεν έχει την κατάλληλη προβολή.
Το πρόβλημα το ξέρουμε όλοι. Τα νησιά μας πάσχουν από έλλειψη -προφανώς πόσιμου- νερού. Η υπερκατανάλωση από τον ανεξέλεγκτο τουρισμό, η χρήση πόσιμου νερού για το γέμισμα των πισινών και η κακή διαχείριση των υδάτινων πόρων εν γένει έχουν φέρει αρκετούς .... νησιώτες στα πρόθυρα της λειψυδρίας. Είναι γνωστό ότι αρκετά από τα νησιά μας αγοράζουν νερό από ιδιώτες το οποίο μεταφέρουν με βαπόρια για να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Το θέμα είναι υπάρχει λύση; Φυσικά και υπάρχει αν και μέχρι να εφαρμοστεί,
έστω και σε ένα μόνο νησί, έπρεπε να περάσει από το σκόπελο της γραφειοκρατίας...

Στην Ηρακλειά, δίπλα στη Νάξο, εδώ και τρία χρόνια, λειτουργεί ένα εξολοκλήρου Eλληνικό έργο. Η Υδριάδα,
είναι μια πρότυπη σε παγκόσμιο επίπεδο πλωτή μονάδα αφαλάτωσης που παίρνει την ενέργειά της
από ενσωματωμένη ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκή συστοιχία.

Read More

Τι σημαίνει ο "ναζιστικός χαιρετισμός" στην πραγματικότητα;Ο λεγόμενος «ναζιστικός» χαιρετισμός, είναι ο κατεξοχήν ΔΩΡΙΚΟΣ χαιρετισμός προς τον Ανατέλλοντα Ήλιο.

Αυτό που χαρακτηρίζουμε ως "Ναζιστικό χαιρετισμό" τι είναι αλήθεια;

Ο λεγόμενος «ναζιστικός» χαιρετισμός, είναι ο κατεξοχήν ΔΩΡΙΚΟΣ χαιρετισμός προς τον Ανατέλλοντα Ήλιο.

Στην αρχαιότητα όλες οι κοινωνίες χρησιμοποιούσαν διάφορα νεύματα, χειραψίες και χαιρετισμόυς ως έκφραση σεβασμού προς το πρόσωπο αυτου που τον λάμβανε.Ο κάθε χαιρετισμός καθιερωνόταν ανάλογα με τις παραδόσεις του κάθε λαού.




Συνήθως το "χαίρε" συνόδευε τους χαιρετισμούς(εξάλλου η λέξη προέρχεται απο το χαίρε [προστακτική του χαίρω]), δηλώνοντας χαρα, υγεία και καλή διάθεση.

Ακόμα και την σήμερον ημέρα παρατηρούνται διάφορα είδη χαιρετισμών όπως στις τελετές γάμου, στην αποδοχή των νέων στην παραδοσιακές κοινωνίες, σε ορκωμοσίες.Ενας πολύ διαδεδομένος χαιρετισμός είναι ο στρατιωτικός.



Οι χαιρετισμοί βέβαια δεν είναι μόνο προσόν του ανθρώπου, καθώς σε πάρα πολλά είδη του ζωικού βασιλείου υπάρχουν χαιρετισμοί.

Ανάμεσα σε αυτό το τεράστιο πλήθος χαιρετισμών ο αρχαιότερος φαίρεται να είναι ο αρχαιοελληνικός δωρικός χαιρετισμός-αυτος που στις μέρες ονομάζεται ναζιστικός χαιρετισμός εντελώς λανθασμένα.


Πρέπει να αναφερθεί πώς καποια μορφή αυτού του χαιρετισμού έχει χρησιμοποιηθεί απο όλους τους ανθρώπους πάνω στην γη-το γνωστό γεια που κάνουμε σηκώνοντας το χέρι για να χαιρετίσουμε έναν φίλο.

Ο δωρικός χαιρετισμός γινεται με το δεξί χέρι υψωμένο λίγο πάνω απο τον ώμο και με την παλάμη τεντωμένη.

Οι Έλληνες μα και οι Ρωμαίοι, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι Κέλτες, οι Ινδιάνοι της Αμερικής ακόμα και οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν αυτόν τον χαιρετισμό ως ένδειξη φιλίας και σε βασμού.

Στην πρόσφατη ιστορία ο χαιρετισμός αναβίωσε με την 4η Αυγούστο του 1936, όπως και στην γερμανία με το εθνικοσοσιαλιστικό, στην Ιταλία με το φασιστικό και στην Ισπανία με το λεγόμενο "Φρανκικό" καθεστώς.


Επίσης χρησιμοποιήθηκε και απο διάφορα Εθνικιστικά κινήματα.

Με την πτώση του Άξωνα Βερολίνου-Ρώμης αυτός ο χαιρετισμός κατηγορήθηκε, μα ουσιαστικά ο λεγόμενος ναζιστικός χαιρετισμός, ειναι ο αρχαιοελληνικός-και όχι μόνο- δωρικός χαιρετισμός προς τον αννατέλοντα ήλιο.

Αυτός ο χαιρετισμός ποιο συγκεκριμένα προέρχεται απο τις Πελασγικές και Δωρικές κοινωνίες (εξου και η ονομασία του) και σύμφωνα με διάφορες πηγές πρωτοεμφανίστηκε κατα τις διάφορες ιερουργίες.

Χρησιμοποιήθηκε αρχικά απο ανώτατα ιερατεύματα μα ύστερα χρησιμοποιήθηκε και απο τα κατώτερα ως ένδειξη συμβασμού στα ανώτερα και ανώτατα ιερατεύματα.Υστερα ο χαιρετισμός μεταφέρθηκε και στην πολιτική ζωή οπου χρησιμοποιήθηκε ως χαιρετισμός σε βασιλείς και λοιπούς πολιτικούς άρχοντες όπως και στον στρατό.

Αυτός ο χαιρετισμός χρησιμοποιήθηκε και απο τον Μέγα Αλέξανδρο και το στράτευμά του καθότι όταν ένας στρατιώτης του ήθελε να του μιλήσει στεκώταν μπροστά του με το κράνος του στο αριστερό χέρι και υψώνοντας το δεξί του χέρι λέγοντας:"Χαίρε Αλέξανδρε, βασιλεύ των Μακεδόνων".Ο Αλέξανδρος ανταπέδειδε.

Ο χαιρετισμός μεταφέρθηκε στην Ρώμη καθώς οι Ρωμαίοι είχα επηρεαστεί πολύ απο τους Έλληνες και πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί άρχοντες είχαν Ελληνική καταγωγή.Στην Ρώμη δεν λεγόταν το αρχαιοελληνικό χαίρε μα το ave(χαίρε όμως στην λατινική) και ο χαιρετισμός ονομάστηκε Ρωμαϊκός σε εκείνη την περιοχή.

Πηγή: www.erepublik.com/

Read More

Αυτή είναι η αληθινή Τουρκία

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2012

<<πηγη  http://infognomonpolitics.blogspot.gr>>

Αυτή είναι η αληθινή Τουρκία

Σάββας Καλεντερίδης

 Δεν είναι λίγες οι δυνάμεις και οι παράγοντες στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, που είδαν στο πρόσωπο του Ερντογάν, αδιαμφισβήτητο ηγέτη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, τον μεγάλο αναμορφωτή, που θα μπορούσε να απαλλάξει την Τουρκία από τα βαρβαρικά, γενοκτονικά και εξόχως αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά που της προσέδιδε η σκληρή κεμαλική κάστα, που καθοδηγούσε όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις τον 20ό αιώνα, και να την οδηγήσει στους ήρεμους και πολιτισμένους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αυτές οι προσδοκίες ενέπνευσαν πολιτικούς και διπλωματικούς παράγοντες στην Αθήνα, που -ούτως ή άλλως- αρέσκονται στον μιμητισμό και στην κλωνοποίηση πολιτικών που εκπορεύονται από ξένα κέντρα, οι οποίοι υιοθέτησαν και κατέστησαν εθνική πολιτική την ένθερμη υποστήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας.
Με βάση την πολιτική αυτή, η Ελλάδα, χώρα που αντιμετωπίζει ευθεία και απροκάλυπτη απειλή από την Τουρκία, με ένα casus belli να επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη στις κυβερνήσεις της Αθήνας, θα έπρεπε να κάνει τη μεγάλη στροφή, να εγκαταλείψει, δηλαδή, την πολιτική των βέτο, με την οποία πρώτα λαμβάνεις πολιτικό αποτέλεσμα και μετά αίρεις το βέτο, και να υιοθετήσει την πολιτική των υποχωρήσεων, με την ελπίδα της παραπομπής των προβλημάτων στις Βρυξέλλες και της εξημέρωσης του θηρίου μέσω του εξευρωπαϊσμού του.
Η πολιτική αυτή ήταν ιδιοφυής, γιατί όντως η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας πολιτικός γίγαντας -έστω και εν υπνώσει- που μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα στην Αγκυρα και να βοηθήσει στην επίλυση του ενός και μοναδικού προβλήματος που αναγνωρίζει η Ελλάδα, αυτό της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, με μια προϋπόθεση: ότι το πρόσωπο στο οποίο στήριξαν τις ελπίδες και την πολιτική τους η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες και η Αθήνα είναι το κατάλληλο και υιοθετεί κι αυτό τις βασικές αρχές και τους στόχους της πολιτικής αυτής.
Είναι αλήθεια ότι αυτήν τη δεκαετία, που διαρκεί το φιλόδοξο εγχείρημα εξημέρωσης του θηρίου που λέγεται Τουρκία, έγιναν κάποιες αλλαγές, άλλες επιδερμικές και άλλες δομικές, που βελτίωσαν το καρνέ της Αγκυρας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδυνάμωσαν σε μεγάλο βαθμό τους κύκλους εκείνους που πραγματικά ξερνούσαν επί δεκαετίες αγριότητα εναντίον των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων που κατοικούν στην Τουρκία, με έμφαση σε Κούρδους, Αρμένιους και Ελληνες.
 Ταυτόχρονα, με τις αλλαγές αυτές, ο Ερντογάν κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του τις ένοπλες δυνάμεις, τη δικαστική εξουσία, την πανεπιστημιακή ελίτ, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και άλλους κύκλους που απάρτιζαν ή σχετίζονταν με το βαθύ κράτος και καθόριζαν τους όρους του παιχνιδιού εξουσίας στην Τουρκία, κύκλοι που ήταν η πιο σοβαρή και άμεση απειλή για τον ίδιο και το κυβερνητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.
Το 2011, με τη σαφή και μεγαλειώδη νίκη του στις εκλογές του Ιουνίου, και το 2012, με την ολοκλήρωση των δικών που σχετίζονται με τους επίδοξους πραξικοπηματίες και την Εργκενεκόν, μπορούμε να πούμε ότι κλείνει ο κύκλος της εξουδετέρωσης των εσωτερικών αντιπάλων του και ο Ερντογάν αρχίζει να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως -για παράδειγμα- η σκληρή στάση που τηρεί απέναντι στους Κούρδους, αφού με πολιτική απόφαση επέβαλε στην τουρκική Δικαιοσύνη (sic) να οδηγήσει στις φυλακές περίπου 10.000 Κούρδους πολιτικούς, όμως το πιο χαρακτηριστικό του τι αντιπροσωπεύει και εκπροσωπεί ο Ερντογάν είναι αυτό που ακολουθεί.
Ο στενός συνεργάτης του Ερντογάν, βουλευτής Μπουρχάν Κουζού, πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικής Αναθεώρησης και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή του CNN Turk, στην οποία συζητιόταν η Εκθεση Προόδου της Ε.Ε. για την Τουρκία, δείχνοντας στους τηλεθεατές την έκθεση, είπε τα εξής:
«Αυτή είναι μια έκθεση που πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Εδώ δεν υπάρχουν σκουπίδια, όμως εγώ την πετάω κάτω στο πάτωμα. Να, την πετάω στα σκουπίδια».
Είναι τέτοια η έκταση της αγριότητας και της βαρβαρότητας που υποκρύπτεται κάτω από την προβιά του μετριοπαθούς Ισλάμ, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα άρθρο. Καλούμε όμως τους αναγνώστες μας να αναλογιστούν τι μπορούν και τι έχουν να περιμένουν οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες που είχαν την ατυχία να ζουν υπό τουρκική κατοχή, στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση, όταν ο στενότερος συνεργάτης του Ερντογάν, βουλευτής και συνταγματολόγος, δείχνει αυτήν την πρωτόγονης αγριότητας συμπεριφορά δημοσίως.
Ελπίζουμε να είδαν και να ανέλυσαν δεόντως τη σκηνή οι «αρμόδιοι» στις Βρυξέλλες και στην Ουάσινγκτον.

Read More

Ύψωμα 731: Οι νέες Θερμοπύλες

Ύψωμα 731: Οι νέες Θερμοπύλες

Διαβάστε την εκπληκτική και άγνωστη ιστορία των νέων Θερμοπυλών.

...Βαρύ λοιπόν το πλήγμα για τους Ιταλούς.

Βαρύς όμως ήταν και ο φόρος ζωής και αίματος των Ελλήνων. Οι πορείες συνεχείς. Το βάθος κατά το οποίο είχαν προχωρήσει οι Έλληνες εντός του αλβανικού εδάφους κυμαινόταν από 30 έως και 80 χιλιόμετρα, αναλόγως της τοποθεσίας. Οι θερμοκρασίες πολικές. Περίπου για τέσσερις μήνες μάχονταν κάτω από αντίξοες συνθήκες και ο ...
υδράργυρος είχε σταματήσει στους μείον 20. Το χιόνι ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Οι νεκροί από τις παγοπληξίες ήταν περισσότεροι από τους νεκρούς της μάχης. Στρατιώτες κείτονταν νεκροί από το ψύχος στη σκοπιά, στα ορύγματα και οι πιο "τυχεροί" έφευγαν για κόσμο μακρινό μέσα στον ύπνο τους χωρίς να ξαναδούν ποτέ μάνα, αδέρφια, γυναίκα, παιδιά και φίλους. Και ο φασίστας επέμενε. Πίστευε. Ήλπιζε ότι θα έχει έστω και μία μάχη νικηφόρα σε βάρος αυτών που έριξαν το γόητρό του, αυτών των αθανάτων.

Μέσα λοιπόν στην απόγνωση που συγκλόνισε την Ανώτατη Πολιτική και Στρατιωτική Ηγεσία της Ιταλίας, ο Μουσολίνι κηρύσσει μια δεύτερη, μια μεγαλύτερη επίθεση εναντίων των Ελλήνων, που έμεινε στην ιστορία ως η «Μεγάλη Εαρινή Επίθεση των Ιταλών». Αποφασίζοντας να διευθύνει προσωπικός την όλη ενέργεια συγκέντρωσε στην περιοχή της επιχείρησης ότι διαθέσιμο είχε, στρατολογώντας ακόμα και υπουργούς του, εμμένοντας στην απόφαση να θυσιάσει ακόμα περισσότερους συμπατριώτες στρατιώτες του και να συνεχίσει αυτόν τον φρενήρη πόλεμο.

Read More

ΕΚΤΑΚΤΟ: ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ..Ή ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ;;; Μετά το χτύπημα της αμερικάνικης πρεσβείας στην Λυβύη ο μουσουλμανικός κόσμος υποκινούμενος από θρησκευτικό μίσος εξεγείρεται ενάντια σε οτιδήποτε δυτικόν.... συμφερόντων υπάρχει στον τόπο του. Αίγυπτος, Υεμένη, Σουδάν, Λυβύη, Λίβανο και έπονται περισσότερες χώρες. Η αιτία όπως έχουμε αναφέρει, είναι η ταινία που εμφανίζει τον Μωάμεθ να φέρεται με τρόπο ανάρμοστο προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Εσείς πιστεύετε ότι αυτό είναι ένα τυχαίο γεγονός; Όλοι είχαν πάρει μια γεύση πριν λίγα χρόνια όταν ένας σκιτσογράφος τόλμησε να ζωγραφίσει τον Μωάμεθ. Η Δανία φλεγόταν για μέρες. Τι νομίζετε ότι θα γινόταν με μια πικάντικη ταινία που ειρωνευόταν μάλιστα τον Μωάμεθ; Αναρωτιέμαι πόσο τυχαία γεγονότα μπορεί να είναι αυτά... Φυσικά τίποτα δεν είναι τυχαίο και όσοι πιστεύουν στο μοιραίο καλύτερα ας πάνε να παίξουν ΛΟΤΤΟ. Η άποψη μου είναι πως μυστικές υπηρεσίες έχουν οργανώσει το τέλειο σχέδιο με σκοπό να εμπλέξουν περισσότερες χώρες στο πόλεμο κατά του ΙΡΑΝ. Να σας θυμίσω το βίντεο του πρώην ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ WESLEY CLARK;;;;; κλικ στην εικόνα: Read more: http://www.oparlapipas.com/2012/10/blog-post_3423.html#ixzz2AYCD6Owy

Μετά το χτύπημα της αμερικάνικης πρεσβείας στην Λυβύη ο μουσουλμανικός κόσμος υποκινούμενος από θρησκευτικό μίσος εξεγείρεται ενάντια σε οτιδήποτε δυτικόν....
συμφερόντων υπάρχει στον τόπο του.  Αίγυπτος, Υεμένη, Σουδάν, Λυβύη, Λίβανο και έπονται περισσότερες χώρες. Η αιτία όπως έχουμε αναφέρει, είναι η ταινία που εμφανίζει τον Μωάμεθ να φέρεται με τρόπο ανάρμοστο προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. 

Εσείς πιστεύετε ότι αυτό είναι ένα τυχαίο γεγονός; 
Όλοι είχαν πάρει μια γεύση πριν λίγα χρόνια όταν ένας σκιτσογράφος τόλμησε να ζωγραφίσει τον Μωάμεθ.  Η Δανία φλεγόταν για μέρες.

Read More

ΕΛΛΑΣ 1940,ΕΠΟΣ,ΑΝΔΡΕΙΑ,ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ !

Read More

Α2 1 Η συνεργασία Γκιόλβα Υ ΕΘ Α

Read More

τιμη απο to thehistoryofthehellenes στον ΣΤΗΒ ΛΑΛΑΣ

 ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗ

<<Είναι Εθνικός Ήρωας και πρέπει να τιμηθεί από την πατρίδα…>>

Στις 3 Μαΐου 1993 ο Ελληνοαμερικανός υπάλληλος του στρατιωτικού τμήματος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ο Στηβ (Σταύρος) Λάλας, κλήθηκε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ «για κάποιο υπηρεσιακό θέμα». Μόλις προσγειώθηκε στο αμερικανικό έδαφος, του απαγγέλθηκε κατηγορία για κατασκοπεία σε βάρος των ΗΠΑ και δεν άργησε να βρεθεί σιδηροδέσμιος στη φυλακή! Συγκεκριμένα κατηγορείτο για διαρροή απορρήτων εγγράφων και πληροφοριών που αφορούσαν την αμερικανική πολιτική και τους σχεδιασμούς στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων.

Ο Λάλας πέρασε από δίκη και τελικά καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και άλλα 5 χρόνια περιορισμό σε αμερικανικό έδαφος… Το 2005 όμως, κι ενώ είχε σχεδόν εκτίσει την ποινή της φυλάκισής του, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Τελικά, μόλις το 2007 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του…

Γεννημένος το 1953 στο Νιου Χάμσαϊρ των Ηνωμένων Πολιτειών από γονείς ελληνικής καταγωγής ο Λάλας είχε από παιδί ιδιαίτερη σχέση με την Ορθοδοξία και την ελληνική παράδοση. Με το που ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό, κάνοντας μάλιστα και αξιοσήμαντη καριέρα (πολέμησε και στο Βιετνάμ, απ’ όπου επέστρεψε στις ΗΠΑ τραυματισμένος και έγινε δεκτός με τιμές ήρωα πολέμου)!

Το 1977 ήταν χρονιά-σταθμός για τη ζωή του Λάλα. Υπηρετούσε στη Σμύρνη για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, όταν γνωρίστηκε με έναν Έλληνα διπλωμάτη στη Σμύρνη, ο οποίος όμως ήταν άνθρωπος της – τότε – ΚΥΠ.

Ο Λάλας δέχτηκε αμέσως να στρατολογηθεί για λογαριασμό της Ελλάδας, θέλοντας να βοηθήσει τη χώρα των προγόνων του, η οποία βρισκόταν σε δύσκολη θέση ύστερα από την κυπριακή τραγωδία και τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Είπε λοιπόν στον άνθρωπο της ΚΥΠ «Όλα για την πατρίδα!» και ξεκίνησε τη δράση του, που κράτησε 16 ολόκληρα χρόνια και πρόσφερε πολλά στη χώρα!

Κάποιοι θεωρούν τον Λάλα ως τον σημαντικότερο ίσως πράκτορα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των ετών αυτών. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας πατριώτης βοήθησε τα μέγιστα τον ελληνισμό σε όλα τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα (Αιγαίο, Κύπρος, Μακεδονία, Βόρεια Ήπειρος, Θράκη), ειδικότερα δε στα θέματα της Τουρκίας, στην οποία – κατά κοινή ομολογία – προκάλεσε μεγάλη φθορά! Πρέπει μάλιστα να ληφθεί υπ’ όψη ότι η δράση του Λάλα έγινε σε μια περίοδο (της Μεταπολίτευσης), όπου ο ελληνικός αμυντικός «οργανισμός» είχε πια καταρρεύσει, λόγω της «αριστεροποίησης» των πάντων και της δίωξης κάθε τι του εθνικού από τον καραμανλισμό και το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα η χώρα μας να καταστεί «ξέφραγο αμπέλι» για τους πάσης φύσεως εχθρικούς πράκτορες…

Κι όλα αυτά μέχρι που ήρθε η αποφράδα ημέρα της σύλληψης… Μιας σύλληψης, για την οποία έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα. Ό,τι όμως και να ισχύει, το δυσάρεστο αυτό γεγονός δείχνει την έλλειψη τουλάχιστον μιας «μίνιμουμ» προστασίας του μεγάλου αυτού Νεοέλληνα από τους αρμόδιους(;) πολιτικάντηδες της άμοιρης πατρίδας μας… Πιο ρεαλιστική φαίνεται η ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία ο Λάλας έπεσε θύμα της «κρυφής κάμερας» της πρεσβείας, η οποία τον συνέλαβε την ώρα που γέμιζε τις τσέπες του με μικρές λωρίδες χαρτιού που είχε πάρει από το καλάθι του καταστροφέα απορρήτων εγγράφων.
Αντί λοιπόν να κάψει όλα τα χαρτιά ως όφειλε, ο Ελληνοαμερικανός υπάλληλος έσωζε μερικά από αυτά και τα έπαιρνε μαζί του εκτός πρεσβείας (για να βοηθήσει το έθνος)! Την ασυνήθιστη αυτή εικόνα που κατέγραψε η κάμερα την είδαν οι Αμερικανοί κι έτσι άρχισαν να τον παρακολουθούν, μέχρι που βεβαιώθηκαν πια για τον ρόλο του και, εκείνο τον Μάιο του 1993, τον κάλεσαν ξαφνικά να ταξιδέψει στις ΗΠΑ…
Αξίζει εδώ να σημειωθεί η φοβερή ταλαιπωρία που πέρασε ο Λάλας, αλλά και η ίδια η οικογένειά του, όσο ήταν έγκλειστος στις αμερικανικές φυλακές. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 14 ολόκληρα χρόνια για να ξαναδεί τη γυναίκα και τα παιδιά του! Η αλήθεια είναι ότι ο Λάλας και η οικογένειά του δεν έλαβαν καμία απολύτως βοήθεια από τους Γραικύλους που διοικούν το ελληνικό κράτος, με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια να τα περάσουν «δια πυρός και σιδήρου»…
Ευτυχώς που βρέθηκαν μερικοί πραγματικοί Έλληνες και βοήθησαν τους δοκιμαζόμενους σκληρά αυτούς συμπατριώτες μας, κάτι που δείχνει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη σωστοί άνθρωποι και σοβαροί πατριώτες και πως δεν τα έχει χαλάσει όλα ο πολιτικαντισμός της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ! Επίσης, πρέπει οπωσδήποτε να σημειώσουμε ότι πραγματική ηρωίδα είναι η σύζυγος του Στηβ Λάλα, η οποία τόσα χρόνια, σκληρά εργαζόμενη, κατάφερε και κράτησε ψηλά το κεφάλι, παρά τα μύρια όσα προβλήματα!…
Είναι λοιπόν ένας σύγχρονος εθνικός ήρωας ο άνθρωπος αυτός! Ο οποίος δεν δίστασε να ριψοκινδυνεύσει ακόμα και τη ζωή του την ίδια, να θυσιάσει κυριολεκτικά τα πάντα, προκειμένου να συνεισφέρει στην αιώνια ελληνική ιδέα! Κι όμως αυτόν τον άνθρωπο το απερίγραπτο γραικύλικο κατασκεύασμα, που παριστάνει ότι είναι το «ελληνικό κράτος», τον προσέβαλλε απίστευτα!!!
Τι ακριβώς έγινε; Πολύ απλά, ο Λάλας ζήτησε να πάρει και την ελληνική ιθαγένεια και υπηκοότητα (όπως και εδικαιούτο, αφού και ελληνικής καταγωγής είναι και προσέφερε τα πάντα για τη χώρα αυτή!) ΗΔΗ από το έτος επιστροφής του στην Ελλάδα, δηλ. το 2007, και το «ψευδοκράτος» μας(;) αρνήθηκε να του τη δώσει!!!
Γεγονός πρωτοφανές σε παγκόσμιο πραγματικά επίπεδο, αφού δεν τολμάμε καν να διανοηθούμε με τι τιμές ήρωα θα υποδέχονταν έναν τέτοιον άνθρωπο, αν ήταν ομοεθνής τους, σε χώρες όπως η Τουρκία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, το Ισραήλ κτλ. Κάποτε το Ισραήλ είχε κηδέψει με τιμές μεγάλου εθνικού ήρωα τον πολυεκατομμυριούχο Μάξγουελ (που δεν ήταν καν υπήκοος του κράτους αυτού!), ο οποίος υπήρξε πράκτορας της MOSSAD και πέθανε μυστηριωδώς σε θαλάσσιο ατύχημα το 1991…
Τελικά η ελληνική ιθαγένεια δόθηκε στον Σταύρο Λάλα μόλις τον Μάιο του 2011, κι αφού πρώτα είχαν κινητοποιηθεί – ευτυχώς – υπέρ του κάποιες αφανείς δυνάμεις του ελληνισμού… Διότι δεν μπορεί οι άχρηστοι γραφειοκράτες και τεμπέληδες των υπουργείων (που με τους παχυλούς τους μισθούς «βούλιαξαν» τα δημοσιονομικά μας) να «ελληνοποιούν» τον κάθε βάρβαρο ή τον κάθε αλήτη, για ψηφοθηρικούς λόγους και όχι μόνο, και να αρνούνται να αποδώσουν στον Εθνικό Ήρωα Λάλα τα αυτονόητα!…
Δεν φτάνει λοιπόν το ότι ο Λάλας πήρε την ελληνική ιθαγένεια! Αμέσως να καθίσουν κάτω οι «αρμόδιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι» και να δικαιώσουν έστω και την ύστατη στιγμή, έστω και τόσο αργά, αυτόν τον άνθρωπο, που περιμένει πικραμένος να του στρέψει λίγο την προσοχή η μάνα-πατρίδα… Να τον τιμήσουν ως Εθνικό Ήρωα, όπως δηλ. του αξίζει και όχι να τον αφήνουν στην «άκρη» και στα καθημερινά μικροπροβλήματα της ζωής!…
Ας μην προσθέσουν ακόμα ένα όνειδος στα τόσα βαριά εγκλήματά τους οι λαπάδες και χαρτογιακάδες «προοδευτικοί» καρεκλοκένταυροι των δήθεν δημοκρατικών υπουργείων μας! Διότι, ούτως ή άλλως, τα πράγματα αλλάζουν πια στην πολύπαθη πατρίδα μας και ο Έλληνας πατριώτης Λάλας λίαν συντόμως θα δικαιωθεί πλήρως!…

Γράφει ο Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

Read More

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΛΥΜΠΟΣ - 3-7-2012.ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΜΟΣ

Read More

Πυρρίχιος: Ο Πολεμικός χορός των αρχαίων Ελλήνων

Για την δημιουργία του πολεμικού αυτού χορού των αρχαίων Ελλήνων, υπάρχουν τρεις μυθικές εκδοχές:
1. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κρόνου, πριν τις Τιτανομαχίες και ενώ ο Ζευς ήταν ακόμα βρέφος, οι Κουρήτες χόρευαν τον πυρρίχιο γύρω του κάνοντας δυνατό θόρυβο με τα όπλα και τις ασπίδες τους για να μην ακούσει ο παιδοκτόνος Κρόνος το κλάμα του.2. Στην πολιορκία της Τροίας, ο Αχιλλέας, πριν κάψει το νεκρό του Πατρόκλου, χόρεψε τον Πυρρίχιο πάνω στην πλατφόρμα των καυσόξυλων πριν παραδώσει τον Πάτροκλο στη νεκρική πυρά (πυρά – Πυρρίχιος).
3. Ο Πύρρος (γιος του Αχιλλέα) κάτω από τα τείχη της Τροίας, χόρεψε σε αυτό τον ρυθμό, από τη χαρά του για το θάνατο του Ευρύπυλου (Πύρρος – Πυρρίχιος).
Όποια και αν ήταν η μυθική «καταγωγή» του Πυρρίχιου, το σίγουρο είναι ότι τον χόρευαν από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Κρήτη, ενώ οι Σπαρτιάτες τον θεωρούσαν ένα είδος πολεμικής προπόνησης και τον μάθαιναν από μικρά παιδιά.
Για τον Πυρρίχιο βρίσκουμε αναφορές στον Όμηρο και τον Ξενοφώντα. Ο δεύτερος δε, κάνει λόγο και για μια άλλη, πιο «ελαφριά» ή «εκφυλισμένη» εκδοχή του Πυρρίχιου, την «πύρριχη». Αυτή η νεότερη εκδοχή του χορού υποβιβάζεται σε χορό συμποσίων, δε χορεύεται από ομάδες πολεμιστών χωρισμένους σε αμυνόμενους και επιτιθέμενους αλλά από μία ομάδα χορευτών (ανδρών και γυναικών) σε κύκλο.
Στις μέρες μας, τον Πυρρίχιο έχουν διασώσει οι Πόντιοι, σε μία μορφή που πλησιάζει την πύρριχη, χωρίς οπλισμό, με άνδρες και γυναίκες, αλλά αντί οι χορευτές να σχηματίζουν κύκλο, σχηματίζουν ευθεία γραμμή.
ellinikoarxeio.com

About these ads

Read More

Η διαμάχη του με τον Βενιζέλο ΜΕΡΟΣ Γ

Η σύγκρουση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ήταν αναπόφευκτη λόγω της διαφορετικής τους νοοτροπίας και ιδεολογίας. Ο μεν Μεταξάς ήταν φιλομοναρχικός και πίστευε στην υπεροχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, ο δε Βενιζέλος προτιμούσε την κυβέρνηση αυτόνομη και πέρα από τις παρεμβάσεις του Βασιλιά και πίστευε στη στρατιωτική και οικονομική υπεροχή της Γαλλίας και της Αγγλίας. Ήταν λοιπόν εκ διαμέτρου αντίθετοι. Την εποχή της γνωριμίας τους ο Βενιζέλος ήταν πανίσχυρος, ενώ ο Μεταξάς ένας παραγκωνισμένος βασιλικός στρατιωτικός. Παρ' ολα αυτά κατάφερε λόγω των σπουδαίων του στρατιωτικών γνώσεων πάνω σε στρατιωτικές τακτικές να διοριστεί πρώτος υπασπιστής του Βενιζέλου και να αναμειχθεί παρασκηνιακώς στα μεγάλα γεγονότα της εποχής.
Η ρήξη ήρθε το 1915, όταν και ο Μεταξάς εκμεταλλευόμενος το αξίωμά του αναμείχθηκε σε πολιτικά ζητήματα. Με την παραίτησή του κατάφερε να μεταπείσει τον Βασιλιά ως προς την είσοδο της χώρας στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων. Έτσι, ουσιαστικά δημιουργήθηκε ο Εθνικός διχασμός που ταλαιπώρησε για χρόνια την Ελλάδα. Την κίνηση αυτή ο Βενιζέλος δεν του τη συγχώρεσε ποτέ με αποτέλεσμα, όταν ανήλθε στην εξουσία ως πρωθυπουργός το 1917, να τον εξορίσει στην Κορσική. Με δικές του μάλιστα ενέργειες τον καταδίκασε σε θάνατο.
Στις 11 Οκτωβρίου του 1934 ο Βενιζέλος, από τα Χανιά όπου κατοικούσε, αποφάσισε να εγκαινιάσει μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» σχετικά με τα γεγονότα του Εθνικού Διχασμού. Ύστερα από μερικές μέρες ο Μεταξάς απάντησε στις μυθοπλασίες, κατά τον ίδιο, του Βενιζέλου εγκαινιάζοντας δικιά του σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Καθημερινή». Η αρθρογραφία των δύο αντρών τελείωσε στις 23 Ιανουαρίου του 1935, με το τελευταίο άρθρο του Μεταξά. Συνολικά ο Βενιζέλος δημοσίευσε 37 άρθρα, ενώ ο Μεταξάς 70. Μέσα από την αρθρογραφία φαίνεται το μίσος που έτρεφε ο ένας για τον άλλο. Σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς οι ισχυρισμοί του Μεταξά κρίνονται περισσότερο αξιόπιστοι.^[12] Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Μεταξάς αναφέρει ένα έγγραφο της Γερμανικής κυβέρνησης, με το οποίο η γερμανική κυβέρνηση έδινε εγγυήσεις στον Βασιλιά σε περίπτωση παραμονής της χώρας στην ουδετερότητα. Ο Βενιζέλος το αρνήθηκε αλλά οι σύγχρονες μελέτες στα γερμανικά αρχεία απέδειξαν ότι πράγματι το έγγραφο υπήρξε.

Οικογένεια

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν παντρεμένος από το 1909 με τη Λέλα Χατζηϊωάννου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά:

• τη Λουκία Μεταξά, σύζυγο του Γεώργιου Μαντζούφα
• την Ιωάννα Μεταξά, σύζυγο του καθηγητή ιατρικής και πρύτανη Ευγένιου Φωκά

Κόρη της Ιωάννας Μεταξά είναι η συγγραφέας Ιωάννα Φωκά - Μεταξά, σύζυγος του Αριστομένη Περρωτή,

 

Read More

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου Β ΜΕΡΟΣ

Στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου του 1936 οι Βενιζελικοί και οι Αντι-Βενιζελικοί δεν μπόρεσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση, με αποτέλεσμα ο Γεώργιος Β΄ να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Στις 9 Μαρτίου ο βασιλιάς διόρισε υπουργό στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά. Η αρχή για τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου είχε αρχίσει ήδη. Κανένα κόμμα, εκτός του Κ.Κ.Ε. και του Γεωργίου Παπανδρέου, δεν αποδοκίμασε το συγκεκριμένο διορισμό. Στις 14 Μαρτίου ορκίστηκε η κυβέρνηση Δεμερτζή, με αντιπρόεδρο και υπουργό στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά. Ένα μήνα μετά πέθανε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής. Το τραγικό συμβάν έδωσε την ευκαιρία στο Μεταξά να αναρριχηθεί στην εξουσία. Έτσι στις 13 Απριλίου ο Γεώργιος Β΄ διόρισε τον ίδιο πρωθυπουργό και στις 16 Απριλίου πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. Ο βουλευτής Ηλείας Βάσος Στεφανόπουλος είπε τότε: «Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήση ο Μεταξάς». Ο δρόμος είχε ανοίξει για τον Μεταξά. Και όμως πολλές εξέχουσες προσωπικότητες του τόπου είχαν επισημάνει τον κίνδυνο. Ο Σοφούλης, πρόεδρος της Βουλής, αν και είχε επιφυλάξεις για το διορισμό του Μεταξά, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης. Στις 30 Απριλίου του 1936 η Βουλή παραχώρησε με ψήφισμα απόλυτη ελευθερία στον Μεταξά. Το ψήφισμα διέκοπτε τις εργασίες της βουλής ως τις 30.9.36 και παρείχε εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική εξουσία να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα για όλα τα θέματα, κάτω από την επίβλεψη μιας 40μελούς επιτροπής, η οποία τελικά δε λειτούργησε. Επικαλούμενος τον κίνδυνο εσωτερικών ταραχών και την ασταθή διεθνή κατάσταση, στις 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς κατήργησε και τον κοινοβουλευτισμό^[v] με τη συγκατάθεση του Γεωργίου Β', ο οποίος διέλυσε τη Βουλή χωρίς να προκηρύξει εκλογές και ανέστειλε πολλά άρθρα του Συντάγματος.

Η δικτατορία του Μεταξά

 

Η δικτατορία του Μεταξά είχε αρκετά εξωτερικά γνωρίσματα των φασιστικών καθεστώτων, αλλά κανένα εσωτερικό. Δημιουργήθηκε η ΕΟΝ, οργάνωση νεολαίας – η συμμετοχή στην οποία δεν ήταν υποχρεωτική – στην οποία χρησιμοποιούσαν σκούρες μπλε στολές (αντίστοιχα οι Ιταλοί φασίστες φορούσαν μαύρες στολές), υιοθετήθηκε ο χαιρετισμός δι’ ανατάσεως της δεξιάς χειρός (όπως στη Γερμανία του Χίτλερ). Ως εκεί όμως. Οι Αδόλφος Χίτλερ και Μπενίτο Μουσολίνι πολέμησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως δεκανείς, ανήλθαν στην εξουσία κερδίζοντας τις εκλογές μέσω των μαζικών πολιτικών κομμάτων που διηύθυναν, δημιούργησαν ομάδες εφόδου που τρομοκρατούσαν τους αντιπάλους τους και ευθύνονται για μεγάλη σειρά πολιτικών δολοφονιών. Επίσης, η ρητορεία τους ήταν καθαρώς ιμπεριαλιστική, αντιθέτως αυτής του Μεταξά. Ειδικότερα οι Ναζί, έθεταν ως βάση του προγράμματός τους τον περιορισμό (και στη συνέχεια την εξόντωση) των Εβραίων, ενώ λειτουργούσαν τα διαβόητα στρατόπεδα συγκεντρώσεως κατά των αντιπάλων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μεταξάς δε συμμάχησε με καμία φασιστική χώρα. Η βασική διαφορά του καθεστώτος του Μεταξά με τα φασιστικά ήταν ότι στηριζόταν στη δύναμη του στρατού, ο οποίος αρκείτο στη βεβαιότητα ότι δεν θα επανέλθουν οι βενιζελικοί αξιωματικοί. Επομένως, πλην των εξωτερικών αυτών χαρακτηριστικών, ο Μεταξάς χρησιμοποίησε τις κλασσικές μεθόδους κάθε δικτάτορα.
Ο Μεταξάς δημιούργησε και διέδωσε την ιδεολογία του «Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού», στην οποία στηρίχτηκε το κράτος της 4ης Αυγούστου. Οι οπαδοί του καθεστώτος θεωρούσαν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν να είναι οι συνεχιστές του Αρχαίου (Α΄) και Βυζαντινού (Β΄) Πολιτισμού και ότι να έχουν ως σκοπό τη φυλετική ενότητα του έθνους, καθώς και τη διατήρηση των παραδόσεων. Το ιδανικό πολίτευμα κατά τον Μεταξά δεν ήταν η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά η στρατοκρατική Σπάρτη και η αρχαία Μακεδονία η οποία ενοποίησε πολιτικά την αρχαία Ελλάδα. Ο Μεταξάς προσπαθούσε να προβάλει τον εαυτό του ως τη μοναδική ελπίδα σωτηρίας σε ένα διαιρεμένο έθνος, ενώ στρεφόταν εχθρικά απέναντι στον "παλαιοκομματισμό" και τις κοινοβουλευτικές τακτικές του παρελθόντος. Οι βασικές διαφορές με το Γ΄ Ράιχ έγκεινται στο ότι δεν εφάρμοσε και δεν πίστευε σε μια ιμπεριαλιστική πολιτική, σε αντίθεση με τη Γερμανία, η οποία προκάλεσε τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και στο ότι η ιδεολογία περί «Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού» δε βρήκε τόσο πλατιά απήχηση στις μάζες όσο βρήκε η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία στη Γερμανία.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δικτατορίας ήταν η αστυνομική τρομοκρατία, η οποία στράφηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα τόσο κατά των κομμουνιστών, όσο και κατά των συντηρητικών πολιτικών, οι οποίοι, έχοντας επαφές με την Αυλή, επιδίωκαν την ανατροπή του Ιωάννη Μεταξά. Ο Γεώργιος Καφαντάρης σε ανακοίνωση διαμαρτυρίας γράφει «Αι αυθαίρετοι συλλήψεις είναι συνήθη φαινόμενα. Πάμπολλοι είναι οι υποβληθέντες εις μεσαιωνικά μαρτύρια».^[4] Τα κόμματα απαγορεύτηκαν, οι πολιτικοί εξορίστηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό, τα συνδικάτα διαλύθηκαν ενώ οι βασανισμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο στα αστυνομικά τμήματα. Οι συνθήκες διαβίωσης των εξόριστων ήταν τόσο άσχημες που μερικοί πέθαιναν από αρρώστιες. Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο πατρινός πρωθυπουργός Ανδρέας Μιχαλακόπουλος. Χαρακτηριστικό της τρομοκρατίας είναι ότι η ΓΣΕΕ διαλύθηκε και αναπληρώθηκε από την Εθνική Συνομοσπονδία με πρόεδρο τον ίδιο τον υπουργό εργασίας. Επιπλέον με βασιλικά διατάγματα πέτυχε η εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος να γίνεται από τον Βασιλιά.

Read More

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΜΕΡΟΣ Α

Ο Ιωάννης (Μιχαήλ) Μεταξάς (Ιθάκη, 12 Απριλίου 1871 - Αθήνα, 29 Ιανουαρίου 1941) υπήρξε ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και στη συνέχεια πρωθυπουργός και δικτάτορας (1936-1941). Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και το 1917 εξορίστηκε στην Κορσική. Με την επιστροφή του ίδρυσε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, το οποίο κατάφερε πολλές φορές να εισέλθει στη Βουλή συγκεντρώνοντας όμως χαμηλά ποσοστά. Το 1936, κατόπιν διαφόρων συγκυριών, διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας, στη θέση του αποβιώσαντος Δεμερτζή και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολή του δικτατορικού "καθεστώτος της 4ης Αυγούστου", κυβερνώντας έως το θάνατό του το 1941. Έμεινε στην ιστορία για την αρνητική απάντηση που έδωσε στο Ιταλικό φασιστικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και για την ταχεία πολεμική προπαρασκευή της Ελλάδας ενόψει του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα. Ως στρατιωτικός είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στους Βαλκανικούς πολέμους και στον λεγόμενο Εθνικό διχασμό.
Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν γιος του Παναγή Μεταξά και της Ελένης Τριγώνη από το Αγρίνιο και γεννήθηκε στην Ιθάκη, όπου ο πατέρας του ήταν έπαρχος. Ήταν γόνος του οικονομικά ξεπεσμένου Κεφαλληνιακού κλάδου των Αντζουλακάτων της παλαιάς Βυζαντινής οικογένειας των Μεταξάδων, ενώ η οικογένειά του διατηρούσε τον τίτλο του Κόμη.^[i] Είχε δύο αδέρφια, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος σπούδασε νομικά, αλλά σχετικά νέος οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο γι' αυτό και ο Ιωάννης Μεταξάς του είχε ιδιαίτερη αδυναμία και τη Μαριάνθη. Τα παιδικά του χρόνια ήταν ευτυχισμένα παρ' ολες τις οικονομικές δυσκολίες της οικογενείας του. Η κατάσταση επιδεινώθηκε το 1879, όταν ο πατέρας του έχασε την πολιτική θέση που κατείχε και αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Κεφαλονιά.^[1] Εκεί ο Μεταξάς γράφτηκε στο γυμνάσιο της πόλης απ' όπου και αποφοίτησε με επιτυχία. Από τότε είχε φανεί η ιδιαίτερη κλίση που είχε στα μαθηματικά.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1885, σε ηλικία 14 ετών, εισήλθε στη στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων επιλέγοντας το Σώμα Μηχανικών. Η επιλογή του δεν ήταν τυχαία, αφού στο ίδιο σώμα υπηρετούσαν δύο συγγενείς του, ο Γεράσιμος και ο Νικόλαος Μεταξάς, μετέπειτα υπουργός των Στρατιωτικών. Το 1890 εξήλθε από τη σχολή ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού. Το Σεπτέμβριο του 1892 μπήκε στη σχολή Μηχανικών Στρατού και δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε στην τοπική φρουρά του Ναυπλίου. Εκεί ζούσε με την οικογένεια του, αφού ο πατέρας του είχε μετατεθεί στο Ναύπλιο. Το 1897 μετατέθηκε στο υπουργείο Στρατιωτικών, δίπλα στον θείο του, τον υπουργό Νικόλαο Μεταξά. Ύστερα από πιέσεις του ίδιου μετατέθηκε στο επιτελείο του τότε Αντιστράτηγου, στη θέση του υπευθύνου των εμπιστευτικών αρχείων του επιτελείου. Εκεί είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο και να συνδεθεί φιλικά. Η συμμετοχή στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 του δίδαξε πολλά και τον βοήθησε να κερδίσει την εύνοια του Βασιλιά. Το 1898 κέρδισε υποτροφία από τον Βασιλιά και έτσι συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Γερμανία, στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου, από την οποία και αποφοίτησε, το 1902, με ιδιαίτερες διακρίσεις ^[ii], δεχόμενος εμφανείς επιρροές από τον πρωσικό μιλιταρισμό. Επανερχόμενος στην Ελλάδα το 1903 τοποθετήθηκε στο τότε νεοσύστατο κατά τα ξένα πρότυπα Γενικό Επιτελείο Στρατού συμβάλλοντας σημαντικά στην οργάνωση του στρατού. Εκεί συνεργάστηκε με τον Βίκτωρα Δούσμανη για τη σύνταξη των νέων στρατιωτικών κανονισμών, οι οποίοι ψηφίστηκαν στη Βουλή το 1904, ύστερα από εισήγηση του Θεοτόκη. Δύο χρόνια αργότερα, το 1906, προήχθη σε Λοχαγό πρώτης τάξεως. Ως μέλος του επιτελείου ανέπτυξε στενή φιλία με τον πρίγκηπα Ανδρέα, αδερφό του διαδόχου Κωνσταντίνου, ενώ το 1907 του ζητήθηκε να αναλάβει τη στρατιωτική εκπαίδευση του μετέπειτα Βασιλιά Γεωργίου Β'. Για τα επόμενα δύο χρόνια ο Ιωάννης Μεταξάς του δίδασκε στρατιωτική ιστορία και τακτική.
Με την έκρηξη του στρατιωτικού κινήματος το 1909, οι επαναστάτες μετέθεσαν το Μεταξά στη Λάρισα, αφού ήταν γνωστός για τις σχέσεις του με τη βασιλική οικογένεια. Χαρακτηριστικό της στενής του σχέσης είναι ότι η Βασίλισσα Σοφία τον αποκαλούσε Γιαννάκη. Στις 19 Οκτωβρίου του 1910 ο Βασιλιάς διόρισε πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Την ίδια μέρα ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος είχε ανακληθεί πίσω στην Αθήνα, έλαβε πρόσκληση να επισκεφθεί τον Βενιζέλο στο ξενοδοχείο που διέμενε. Όταν τον συνάντησε, ο Βενιζέλος του πρόσφερε τη θέση του πρώτου υπασπιστή του. Έτσι ο Μεταξάς έγινε ο ουσιαστικός σύνδεσμος μεταξύ του πρωθυπουργού και των ανακτόρων. Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε ο διορισμός του ως υπασπιστή και στρατιωτικού συμβούλου του Βενιζέλου.

Read More

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Read More

Απώτερες συνέπειες 1946-1949-Ο απόηχος

Η τραγωδία συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια στα στρατοδικεία με χιλιάδες φυλακισμένους στρατιωτών του ΔΣΕ και μαζικές εξορίες στα ξερονήσια του Αιγαίου (Άη Στράτης, Μακρόνησος, Γυάρος). Οι διωγμοί και οι συστηματικοί βασανισμοί αριστερών εξακολούθησαν για πολλά χρόνια και τελείωσαν ουσιαστικά με τη μεταπολίτευση, μετά την πτώση της χούντας το 1974.
Μία άλλη επίπτωση ήταν ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός των προσφύγων (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν και χιλιάδες παιδιά, που είτε στάλθηκαν σε ανατολικές χώρες, είτε μετακινήθηκαν και εγκλείστηκαν προσωρινά σε "παιδοπόλεις") κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους είτε για να μη βρεθούν στο επίκεντρο των μαχών εθνικού στρατού-ανταρτών, είτε επειδή εξαναγκάστηκαν κατά τη διάρκεια των μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εθνικού στρατού, ώστε να αποκοπεί με οποιαδήποτε τρόπο ο εφοδιασμός έμψυχου υλικού των ανταρτικών τμημάτων, είτε πάλι λόγω της βίαιης προσαγωγής από τον ΔΣΕ προκειμένου να αντιμετωπιστεί το σοβαρότατο πρόβλημα προσέλευσης μαχητών. Χαρακτηριστικό του αριθμού των προσφύγων είναι ότι σύμφωνα με το "Μνημόνιο για το ελληνικό προσφυγικό πρόβλημα", που εστάλη στις 8 Οκτωβρίου 1949 προς το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών από την Ελληνική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Κ. Τσαλδάρης δήλωνε πως ο αριθμός των καταφυγόντων και φυγόντων του εμφυλίου πολέμου ανέρχονταν σε 684.607 άτομα, [μεταξύ των οποίων 77.822 καταφυγόντες από την πληττόμενη περιοχή στην πόλη της Καστοριάς] από αυτά 166.000 πρόσφυγες είχαν επαναπατρισθεί και ότι άλλοι 225.000 θα επαναπατρίζονταν σύντομα. Επίσης μέχρι το 1956 υπήρχαν αιχμάλωτοι στρατιωτικοί του Εθνικού Στρατού σε στρατόπεδα εργασίας στην Αλβανία και σε άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.Ο Εμφύλιος Πόλεμος αποτελεί την κορυφαία και τραγικότερη αντιπαράθεση στην ελληνική κοινωνία μέσα στον εικοστό αιώνα. Η χώρα θα ρημάξει κυριολεκτικά στα τρία-τρεισήμισι χρόνια της εμφύλιας σύρραξης. Θα αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία της χώρας καθώς ερημώνονται εκτεταμένες, ορεινές κυρίως, ζώνες με εκατοντάδες χιλιάδες καταφυγόντες, ενώ τίθεται σε ισχύ καθεστώς εκτάκτων μέτρων. Ταυτόχρονα, μεγάλη φτώχεια μαστίζει το λαό. Αρχικά, με βάση και ψηφίσματα του ΟΗΕ, ο πόλεμος ονομάστηκε επισήμως «Συμμοριτοπόλεμος» και αυτή η ονομασία διατηρήθηκε επί πολλές δεκαετίες από τους νικητές αυτής της σύρραξης. Το 1989, με τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας - Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου [Ενιαίου Συνασπισμού κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ-ΕΑΡ)] καθιερώθηκε και επισήμως η ονομασία «Εμφύλιος», η οποία ήταν ήδη σε κοινή χρήση. Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος είναι στην ουσία η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου που θα αιωρούνταν πάνω από την παγκόσμια πολιτική σκηνή τα επόμενα χρόνια.

Read More

ΓΕΓΟΝΟΤΑ 46-49

Τα γεγονότα του 1946

Στις 5 Φεβρουαρίου ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ρωτά τη Μόσχα αν θα πρέπει να πάρει μέρος στις επικείμενες εκλογές ή να ξεκινήσει έναν ένοπλο αγώνα. Τρεις μέρες μετά η απάντηση είναι να συμμετάσχουν στις εκλογές και να μην ακολουθήσουν τον δρόμο της ένοπλης εξέγερσης. Όμως ο Ζαχαριάδης θα ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, αυτόν του μποϊκοτάζ των εκλογών και την περαιτέρω διεξαγωγή του αγώνα με κάθε δυνατή μέθοδο, μη φθάνοντας ωστόσο στην ένοπλη εξέγερση^[43]. Αυτή η τακτική, που θα γίνει επίσημη με απόφαση της Β΄ Ολομέλειας του ΚΚΕ, είχε σαν αποτέλεσμα την επιτάχυνση της πορείας προς τον ένοπλο εμφύλιο.

Η εφημερίδα του ΚΚΕ Ριζοσπάστης καλεί τον ελληνικό λαό να ρίξει λευκό στο δημοψήφισμα για την επιστροφή του Γεωργίου Β΄ (φύλλο 1ης Σεπτεμβρίου 1946).

Την 31η Μαρτίου διεξήχθησαν οι πρώτες μεταπολεμικές βουλευτικές εκλογές, μέσα σε κλίμα έντασης και διχόνοιας. Το ΚΚΕ είχε αποφασίσει να απέχει, γεγονός που βοήθησε στην εξασφάλιση ευρείας πλειοψηφίας στον συνασπισμό των φιλοβασιλικών παρατάξεων (Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων), που συγκέντρωσε ποσοστό 55,12%. Το ποσοστό της αποχής υπολογίστηκε εκείνη την εποχή από την Αριστερά σε 50%, ενώ κατά τους διεθνείς παρατηρητές της «Συμμαχικής Αποστολής», το μέγεθος της «πολιτικής αποχής» έφτανε το 9.3%^[44]. Όμως, δεδομένου ότι οι εκλογικοί κατάλογοι περιείχαν παρατυπίες, οι υπολογισμοί της αποχής, όπως και της «πολιτικής αποχής», είναι αδύνατο να ερευνηθούν με ακρίβεια. Σύμφωνα πάντως με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις το ποσοστό της «πολιτικής αποχής» προσδιορίζεται στο 25%. Το ΚΚΕ δεν αναγνώρισε το εκλογικό αποτέλεσμα και κατήγγειλε τις εκλογές ως νόθες και παράνομες.^[45]
Ως πρώτη πολεμική ενέργεια που θεωρήθηκε ότι σηματοδοτούσε την "επίσημη" έναρξη του Ελληνικού Εμφυλίου αναφέρεται η αιφνιδιαστική αιματηρή επιδρομή 33 κομμουνιστών ανταρτών, με αρχηγό τον Αλέξανδρο Ρόσιο (Υψηλάντη), εναντίον του σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας, η οποία ξεκίνησε το βράδυ της 30ής προς 31η Μαρτίου του 1946^[46]. Τραγική κατάληξη της επιδρομής εκείνης ήταν 11 νεκροί (9 χωροφύλακες και 2 εθνοφύλακες)^[47].
Ωστόσο πολλοί υποστηρίζουν ότι η κίνηση εκείνη είχε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, εξέφραζε δηλαδή την επιθυμία της ηγεσίας του ΚΚΕ όχι τόσο να πάρει την πρωτοβουλία στη σύγκρουση, αλλά βασικά να προειδοποιήσει για την ισχύ του, προστατεύοντας παράλληλα τα διωκόμενα στελέχη του κατά την περίοδο της λεγόμενης "λευκής τρομοκρατίας" (Βάρκιζα 1945-εκλογές 1946), όταν η κατάσταση είχε επιδεινωθεί για εκείνους δραματικά, έπειτα και από τη θέσπιση του Γ΄ Ψηφίσματος από την κυβέρνηση, που οδηγούσε με συνοπτικές διαδικασίες χιλιάδες κομμουνιστές στη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα.
Στο επόμενο διάστημα οι ένοπλες επιθέσεις εναντίον σταθμών χωροφυλακής άρχισαν να πληθαίνουν και οι συγκρούσεις στην ύπαιθρο μεταξύ ανταρτών και παρακρατικών συμμοριών έγιναν συχνότερες. Σημαντικότερη υπήρξε η επίθεση ανταρτών εναντίον λόχου του στρατού στην Ποντοκερασιά του Κιλκίς. Ο λόχος εξοντώθηκε και 40 στρατιώτες του προσχώρησαν στις ομάδες των ανταρτών.^[48]
Μέσα σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση ενέκρινε στις 18 Ιουνίου το Γ΄ Ψήφισμα «περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την δημοσίαν τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας». Με το ψήφισμα ξεκίνησαν μαζικές διώξεις εναντίον αριστερών ή ύποπτων για αριστερά φρονήματα. Επίσης υπήρξαν αποφάσεις για θανατικές ποινές. Οι πρώτες εκτελέσεις θανατοποινιτών έγιναν στα τέλη του επόμενου μήνα.^[49] Τον Αύγουστο του 1946 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλία ο δημοσιογράφος του ριζοσπάστη Κώστας Βιδάλης. Οι δράστες ήταν μέλη της παρακρατικής συμμορίας του Σούρλα που δρούσε στην περιοχή.
Την 1η Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα για την επάνοδο του Βασιλιά Γεωργίου Β΄. Υπέρ της παλινόρθωσης της μοναρχίας ψήφισε το 68,4% και εναντίον το 31,6%.^[50][51]
Η επιστροφή του βασιλιά οδήγησε σε κλιμάκωση του εμφυλίου. Στις 21 Σεπτεμβρίου οι αντάρτες κατέλαβαν προσωρινά τη Δεσκάτη και στις 2 Οκτωβρίου τη Νάουσα. Στις 27 Οκτωβρίου σχηματίστηκε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας και εγκατέστησε το γενικό του αρχηγείο στην Τσούκα Χασίων.^[52]
Παράλληλα η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει την αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων με σκοπό τη δημιουργία ισχυρού εθνικού στρατού. Μετά την εφαρμογή του Γ΄ ψηφίσματος υπήρξαν μαζικές εκκαθαρίσεις από τις ένοπλες δυνάμεις όσων ήταν ύποπτοι για αριστερά φρονήματα. Από τον Φεβρουάριο του 1947 οι αριστεροί στρατεύσιμοι εκτοπίζονταν στο στρατόπεδο της Μακρονήσου, που δημιουργήθηκε γι’ αυτό τον σκοπό. Για την ανάληψη τοπικών αποστολών συγκροτήθηκαν οι Μονάδες Ασφαλείας (ή Αυτασφάλειας) Υπαίθρου (ΜΑΥ) και οι Μονάδες Αποσπασμάτων Διώξεως (ΜΑΔ), οι οποίες υπήρξαν εξέλιξη παραστρατιωτικών οργανώσεων που δρούσαν ήδη στην ύπαιθρο.
Προς το τέλος του χρόνου σημειώθηκαν σφοδρότερες ένοπλες συγκρούσεις. Στις 13 Νοεμβρίου μεγάλη δύναμη ανταρτών που ξεπερνούσε τους 300 αντάρτες επιτέθηκε εναντίον λόχου του ΕΣ στο Σκρα. Οι αντάρτες, αφού κατέλαβαν το χωριό, αποχώρησαν την επόμενη μέρα. Σύμφωνα με δήλωση του υπουργού των Στρατιωτικών βρέθηκαν νεκροί 17 του ΕΣ και 50 κάτοικοι, εκ των οποίων ένα βρέφος δύο ετών^[53] Στις 31 Δεκεμβρίου ο Δημοκρατικός Στρατός κατέλαβε προσωρινά την Υπάτη.^[54]

Τα γεγονότα του 1947

Από τα τέλη του προηγούμενου χρόνου οι Άγγλοι είχαν εκφράσει την πρόθεσή τους να αποχωρήσουν από την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση στράφηκε τότε προς τις ΗΠΑ, τις οποίες επισκέφτηκε τον Δεκέμβρη του 1946 ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Τσαλδάρης. Οι ΗΠΑ έστειλαν στην Ελλάδα, στις αρχές Ιανουαρίου, επιτροπή εμπειρογνωμόνων επικεφαλής της οποίας ήταν ο Πολ Πόρτερ. Ένα από τα αιτήματα της αμερικανικής πλευράς ήταν η δημιουργία κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας με τη συμμετοχή των κεντρώων παρατάξεων. Κατόπιν της αμερικανικής πίεσης η δεξιά κυβέρνηση Τσαλδάρη παραιτήθηκε και στις 24 Ιανουαρίου 1947 σχηματίστηκε ευρύτερη κυβέρνηση συνεργασίας με νέο Πρωθυπουργό τον Δημήτριο Μάξιμο. Οι ΗΠΑ εξέφρασαν επίσημα τη στήριξή τους στην Ελλάδα με το δόγμα Τρούμαν που ανακοινώθηκε από τον Αμερικανό πρόεδρο στις 12 Μαρτίου. Με βάση το δόγμα Τρούμαν οι ΗΠΑ θα εξασφάλιζαν στην Ελλάδα οικονομική τεχνική και στρατιωτική υποστήριξη. Το σχέδιο για βοήθεια στην Ελλάδα εγκρίθηκε από το Κογκρέσο στις 10 Μαΐου και στις 22 Μαΐου έγινε νόμος του Αμερικανικού κράτους.^[55] Το δόγμα Τρούμαν συνιστά την πρώτη επέμβαση των ΗΠΑ στα εσωτερικά θέματα μίας άλλης χώρας, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ για την Ελλάδα σηματοδοτεί την αφετηρία της δεύτερης φάσης του εμφυλίου. Οι όροι της αμερικανικής βοήθειας καθορίστηκαν με την υπογραφή της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας στις 20 Ιουνίου 1947.^[56] Αρχηγός της αμερικανικής αποστολής βοήθειας ανέλαβε ο Ντουάιτ Γκρίνσγουολντ, πρώην Κυβερνήτης της Νεμπράσκα, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα στις 14 Ιουλίου 1947. Σημαντική πολιτική εξέλιξη στο διάστημα αυτό υπήρξε ο αιφνίδιος θάνατος του Βασιλιά Γεωργίου την 1η Απριλίου 1947. Τον Γεώργιο διαδέχτηκε ο μικρότερός του αδελφός Παύλος.
Από τις αρχές του χρόνου οι συγκρούσεις ανάμεσα στις αντίπαλες πλευρές βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1947 ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου κατέλαβε αιφνιδιαστικά τη Σπάρτη και απελευθέρωσε από τις φυλακές της πόλης 176 κρατουμένους. Τον Απρίλιο τέθηκε σε εφαρμογή από την κυβέρνηση το σχέδιο «Τέρμινους» με σκοπό την εκμηδένιση των αντάρτικων ομάδων που δρούσαν στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα. Η επιχείρηση ξεκίνησε από τα νότια Άγραφα όπου δρούσαν ισχυρές δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού. Ένα τάγμα του Δημοκρατικού Στρατού της περιοχής βρέθηκε εγκλωβισμένο από τις δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού στα Μεγάλα Βραγγιανά. Οι ομάδες των ανταρτών, έχοντας ως μόνη διέξοδο το πέρασμα από τον ορεινό αυχένα της Νιάλας, αποφάσισαν να το διασχίσουν. Στην πορεία τους οι καιρικές συνθήκες επιδεινώθηκαν και η σφοδρή χιονοθύελλα που ξέσπασε προκάλεσε τον θάνατο πολλών στρατιωτών και αμάχων που τους συνόδευαν. Στην ίδια επιχείρηση καταγράφηκε και μοναδικό περιστατικό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου όταν στρατιώτες των αντίπαλων πλευρών βρέθηκαν συμφιλιωμένοι για ένα βράδυ να μοιράζονται τις ίδιες σκηνές για να προστατευτούν από τη μανία της φύσης.^[57][58] Οι επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στη συνέχεια βορειότερα, στον Κόζιακα και στα Τζουμέρκα. Τον Μάιο μεταφέρθηκαν στα Χάσια, τα Αντιχάσια και τη βόρεια Πίνδο και τον επόμενο μήνα επεκτάθηκαν προς τον Όλυμπο και τα Πιέρια. Παρά τη μεγάλη τους έκταση οι επιχειρήσεις δε στέφτηκαν από επιτυχία γιατί οι αντάρτες του ΔΣΕ κατάφερναν να ανακαταλαμβάνουν περιοχές ή να διεισδύουν σε νέες. Από τα μέσα του καλοκαιριού ο ΔΣΕ ανέλαβε μεγάλης έκτασης επιθετικές επιχειρήσεις με την απόπειρα κατάληψης της πόλης των Γρεβενών (25 Ιουλίου) και του Μετσόβου δύο μήνες αργότερα (18 Οκτωβρίου). Και οι δύο απόπειρες απέτυχαν.^[54] Η αποτυχία των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων προκάλεσε κυβερνητική κρίση που οδήγησε σε πτώση της κυβέρνησης Μαξίμου στις 23 Αυγούστου. Μετά από μία βραχύβια κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, σχηματίστηκε στις 7 Σεπτεμβρίου κυβέρνηση συνεργασίας Λαϊκού Κόμματος - Φιλελευθέρων, Πρωθυπουργός της οποίας ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης. Η κυβέρνηση Σοφούλη ψήφισε στις 11 Σεπτεμβρίου τη χορήγηση αμνηστίας σε όσους αντάρτες παρέδιδαν τα όπλα τους σε διάστημα ενός μήνα. Η προσπάθεια αυτή δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα λόγω της έντονης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση. Το σχέδιο κατευνασμού εγκαταλείφθηκε τελικά στα μέσα Οκτωβρίου με νέες διώξεις και με την απαγόρευση κυκλοφορίας του Pιζοσπάστη (18 Οκτωβρίου)^[59]
Την ίδια περίοδο το ΚΚΕ σκλήρυνε περισσότερο τη στάση του με τις αποφάσεις της 3ης ολομέλειας της Κ.Ε. του κόμματος. Η ολομέλεια που συνήλθε στις 12 με 15 Σεπτεμβρίου αποφάσισε τη μεταφορά του κέντρου βάρους του κόμματος στη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα. Καθορίστηκε επίσης το σχέδιο «Λίμνες», το οποίο στόχευε στη δημιουργία ξεχωριστού κράτους στη βόρεια Ελλάδα με κομμουνιστική κυβέρνηση. Για την επίτευξη του στόχου προέβλεπε δημιουργία τακτικού στρατού με δύναμη τουλάχιστον 60.000 στρατιωτών. Στις 24 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε η ίδρυση κυβέρνησης στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές, που ονομάστηκε Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση. Πρόεδρός της ανέλαβε ο Μάρκος Βαφειάδης, που ανέλαβε και τη θέση του υπουργού στρατιωτικών. Την επόμενη μέρα ο ΔΣΕ εξαπέλυσε επίθεση για την κατάληψη της Κόνιτσας. Ένας από τους σκοπούς της επιχείρησης ήταν να καταστεί η πόλη έδρα της νέας κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα και στις 27 Δεκεμβρίου εξέδωσε τον Αναγκαστικό Νόμο 509 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» που έθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη.^[60]
Το 1947 σημαδεύτηκε από τον θάνατο ηγετικών στελεχών της αριστεράς. Στις 20 Μαρτίου 1947, δολοφονήθηκε ο Γιάννης Ζέβγος, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ένα από τα στελέχη του ΕΑΜ που υπουργοποιήθηκαν στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου το 1944. Η δολοφονία του Ζεύγου αποδόθηκε από τον φιλοκυβερνητικό τύπο σε «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» στους κόλπους της Αριστεράς, ενώ για τον «Ριζοσπάστη» ήταν έγκλημα των «μοναρχοφασιστών».^[61]
Στις 9 Μαΐου 1947, πέθανε στην Ικαρία, όπου βρισκόταν εξόριστος, ο Ευριπίδης Μπακιρτζής, πρώην ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ. Ο θάνατός τους χαρακτηρίστηκε ύποπτος από την αριστερά. Τον Μάιο του 1947 πέθανε από καρδιακή προσβολή ο Γιώργης Σιάντος, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Τα γεγονότα του 1948

Στις αρχές του 1948 βρισκόταν σε εξέλιξη η μάχη της Κόνιτσας η οποία τερματίστηκε στις 6 Ιανουαρίου 1948, με την αποτυχία του ΔΣΕ να καταλάβει την πόλη. ^[54] Στις αρχές Φεβρουαρίου ομάδα ανταρτών προχώρησε σε μία παράτολμη επιχείρηση που προκάλεσε έντονη ανησυχία στις κυβερνητικές αρχές. Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Φεβρουαρίου του 1948 δύναμη Ανταρτών που προερχόταν από τα Κρούσσια Όρη έφτασε σε απόσταση 8 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη. Στην τοποθεσία Δερβένι – Λεμπέτ οι αντάρτες τοποθέτησαν ένα πυροβόλο και πραγματοποίησαν ρήψεις οβίδων προς τη Θεσσαλονίκη. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας ο στρατός και η χωροφυλακή εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό συλλαμβάνοντας μεγάλο αριθμό ανταρτών που συμμετείχαν στην επιχείρηση.^[62] Την ίδια περίοδο ο κυβερνητικός στρατός πραγματοποιούσε επιχειρήσεις για την κατάληψη του όρους Μουργκάνα που κατέληξαν σε αποτυχία. ^[63]
Την άνοιξη του 1948 τέθηκε σε εφαρμογή από τον κυβερνητικό στρατό το σχέδιο «Χαραυγή», που στόχευε στην εκκαθάριση της Στερεάς Ελλάδας από τις δυνάμεις του ΔΣΕ που δρούσαν εκεί. Οι επιχειρήσεις πέτυχαν προσωρινή εκκαθάριση των Βαρδουσίων και της Γκιώνας, όμως οι Αντάρτες ανασυντάχθηκαν στα νότια Άγραφα.

Γενική διάταξη των δυνάμεων του ΔΣΕ την άνοιξη του 1948 και οι περιοχές που ελέγχονταν από αυτόν

Το τελείωμα της άνοιξης του 1948 σημαδεύτηκε από δύο απ’ τις σημαντικότερες πολιτικές δολοφονίες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Την 1η Μαΐου 1947 δολοφονήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ο υπουργός Δικαιοσύνης Χρήστος Λαδάς, από μέλος της ΟΠΛΑ, της πολιτοφυλακής του ΔΣΕ. Η δολοφονία του Χρήστου Λαδά είχε ως συνέπεια τη λήψη έκτακτων στρατιωτικών μέτρων, που περιελάμβαναν απαγόρευση της κυκλοφορίας τις νυχτερινές ώρες.
Στις 16 Μαΐου βρέθηκε δολοφονημένος στη Θεσσαλονίκη ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ. Ο Πολκ είχε φτάσει στη Θεσσαλονίκη στις 7 Μαΐου με σκοπό να προωθηθεί στη Δυτική Μακεδονία για να συναντήσει και να πάρει συνέντευξη από τον ηγέτη του ΔΣΕ Μάρκο Βαφειάδη. Τα ίχνη του χάθηκαν την επόμενη μέρα και μία εβδομάδα αργότερα βρέθηκε το πτώμα του να επιπλέει στον Θερμαϊκό. Η χωροφυλακή επέρριψε ευθύνες στο ΚΚΕ και απέδωσε τη δολοφονία σε δύο στελέχη του κόμματος, τον Αδάμ Μουζενίδη και τον Ευάγγελο Βασβανά. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως οι δύο βασικοί κατηγορούμενοι δεν είχαν σχέση με τη δολοφονία, αφού ο πρώτος ήταν ήδη νεκρός εκείνη την περίοδο και ο δεύτερος βρισκόταν στον Γράμμο. Αν και οι ελληνικές αρχές έκλεισαν την υπόθεση χωρίς να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί δράστες, νεότερα στοιχεία και δημοσιογραφικές έρευνες έδειξαν πως πίσω από τη δολοφονία βρίσκονταν μυστικές υπηρεσίες με ανάμειξη Αμερικανών ή Άγγλων πρακτόρων.^[64][65]
Το καλοκαίρι του 1948 τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο «Κορωνίς» με στόχο την διάλυση του κύριου σώματος του Δημοκρατικού Στρατού που βρισκόταν στην περιοχή του Γράμμου. Στις αρχές Αυγούστου ο κυβερνητικός στρατός κατέλαβε το στρατηγικής σημασίας ύψωμα του Κλέφτη, στα βόρεια της Κόνιτσας, ανοίγοντας τον δρόμο για τον Γράμμο. Μετά την πτώση και του Κάμενικ, στα βορειοδυτικά της Κόνιτσας, ο ΔΣΕ εγκατέλειψε τις θέσεις του στον Γράμμο και με έναν ελιγμό που επιχείρησε τη νύχτα της 20ης προς 21ης Αυγούστου 1948 διέφυγε και ανασυντάχτηκε στο Βίτσι. Με βάση τα νέα δεδομένα ο κυβερνητικός στρατός κατάρτισε νέο σχέδιο για τη συντριβή των ανταρτών που είχαν διαφύγει στο Βίτσι. Η νέα σχεδίαση απαιτούσε εξόντωση των δυνάμεων του δημοκρατικού στρατού στον χώρο των βουνών Μάλι Μάδι και Μπούτσι τα οποία έλεγχαν τα περάσματα από το Βίτσι προς την Αλβανία. Η επίθεση στις θέσεις των ανταρτών ξεκίνησε στις 30 Αυγούστου και μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου ο κυβερνητικός στρατός είχε καταλάβει τα υψώματα Βούτσι, Ραμπατίνα και Μεσκίνα άλλα δεν κατάφερε να πετύχει τη συνολική κατάληψη του βουνού Μάλι Μάδι λόγω της ισχυρής αντίστασης που συνάντησε στην κορυφή του βουνού και στο ύψωμα Μπούτσι στη βορειοανατολική πλευρά του Μάλι Μάδι. Στις 9 Σεπτεμβρίου όμως ο Δημοκρατικός Στρατός ξεκίνησε αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας τις κορυφές Μεσκίνα και Ραμπατίνα. Στις 12 Σεπτεμβρίου κατέλαβε την κορυφή Βούτσι στην νοτιοανατολική πλευρά του Μάλι Μάδι, ολοκληρώνοντας την ανακατάληψη του βουνού. Ο κυβερνητικός στρατός που υπέστη ανέλπιστη ήττα υποχώρησε και κατέφυγε στην Καστοριά. Με την ήττα του κυβερνητικού στρατού στο Μάλι Μάδι τερματίστηκε η επιχείρηση Κορωνίς έχοντας αποτύχει.^[66]
Στο επόμενο διάστημα ο ΔΣΕ πραγματοποίησε επιχειρήσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στις 12 Δεκεμβρίου 1948 κατέλαβε προσωρινά την πόλη της Καρδίτσας και προχώρησε σε στρατολόγηση κατοίκων.^[67]
Το 1948 εγκαινιάστηκε το σχέδιο Μάρσαλ που προσέφερε μεγάλη οικονομική ενίσχυση στην Ελλάδα. Η συμφωνία για την ένταξη της Ελλάδας στο σχέδιο Μάρσαλ υπογράφηκε τον Ιούλιο του 1948. Ήδη η Ελλάδα είχε λάβει σημαντικές ενισχύσεις από τον Αύγουστο του 1947 στο πλαίσιο του δόγματος Τρούμαν.^[68][69]
Στις κοινωνικές εξελίξεις του έτους συγκλονιστικότερη εξέλιξη υπήρξε η αναγκαστική απομάκρυνση παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές. Οι μετακινήσεις παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές έγιναν και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, με την κάθε πλευρά να προτάσσει ανθρωπιστικούς λόγους. Τον Μάρτιο του 1948 υπήρξε απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης για την αποστολή παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα παιδιά ηλικίας 3 έως 14 ετών που μεταφέρθηκαν εκτός Ελλάδας υπολογίζονται σε περισσότερα από 20.000. Το γεγονός προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην αντίπαλη πλευρά που παρομοίασε το γεγονός με το παιδομάζωμα της Τουρκοκρατίας. Η κυβέρνηση απάντησε με παρόμοιο τρόπο μεταφέροντας χιλιάδες παιδιά από τις εμπόλεμες περιοχές στις επονομαζόμενες Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, ιδρύματα που δημιουργήθηκαν για τον σκοπό αυτό. Κατά πόσο αυτές οι πρωτοβουλίες έγιναν με μοναδικό σκοπό τη σωτηρία των παιδιών είναι θέμα που παραμένει ακόμα ανοικτό σήμερα.^[63][70][71]

Τα γεγονότα του 1949

Η κεντρώα εφημερίδα Ελευθερία πανηγυρίζει την τελική νίκη του Εθνικού Στρατού κατά του ΔΣΕ στο φύλλο της 30ης Αυγούστου 1949.

Μετά την αποτυχία του σχεδίου Κορωνίς η κυβέρνηση της Αθήνας προχώρησε σε σημαντικές ανακατατάξεις στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Τον Οκτώβριο του 1948 προτάθηκε στον Αλέξανδρο Παπάγο η θέση του Αρχιστράτηγου και αφού έγιναν δεκτοί οι όροι του ανέλαβε επίσημα στις 11 Ιανουαρίου 1949. Η νέα ηγεσία του κυβερνητικού στρατού κατάστρωσε νέο σχέδιο με στόχο την οριστική συντριβή του ΔΣΕ. Το πρώτο μέρος του σχεδίου αφορούσε την εκκαθάριση της Πελοποννήσου και ονομάστηκε σχέδιο «Περιστέρα». Το σχέδιο Περιστέρα τέθηκε σε εφαρμογή στα μέσα Δεκεμβρίου του 1948 και ολοκληρώθηκε με επιτυχία μέχρι τις αρχές Μαρτίου του 1949. Σημαντικότερη υπήρξε η επιχείρηση εκκαθάρισης των αντάρτικων ομάδων του Πάρνωνα που ήταν από τις ισχυρότερες που δρούσαν στην Πελοπόννησο. Καθοριστικές νικηφόρες μάχες εναντίον τους δόθηκαν στο Λεωνίδιο και στον Άγιο Βασίλειο στις 20 και 22 Ιανουαρίου.^[72][73]
Στο ίδιο διάστημα ο ΔΣΕ είχε αναλάβει επιθετικές επιχειρήσεις με στόχο την κατάληψη πόλεων που θα του εξασφάλιζαν εφόδια και νέες στρατολογίες. Πετυχημένες υπήρξαν οι επιθέσεις του Δημοκρατικού Στρατού στη Νάουσα (12 Ιανουαρίου)^[74] και στο Καρπενήσι (20 Ιανουαρίου-7 Φεβρουαρίου), ενώ απέτυχε η επίθεση εναντίον της Φλώρινας (11-14 Φεβρουαρίου). Στο ίδιο διάστημα προχώρησε και στην ανακατάληψη του Γράμμου. Τον Απρίλιο του 1949 ανασχηματίστηκε η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση επικεφαλής της οποίας τέθηκε ο Μήτσος Παρτσαλίδης. Είχε προηγηθεί ήδη από τα τέλη του προηγούμενου χρόνου η ρήξη Ζαχαριάδη – Βαφειάδη που έθεσε τον τελευταίο εκτός της κυβέρνησης.
Στις αρχές της άνοιξης ο κυβερνητικός στρατός έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο Πύραυλος με σκοπό την εκκαθάριση της Στέρεάς Ελλάδας και της νότιας Θεσσαλίας. Το σχέδιο ολοκληρώθηκε με επιτυχία στις αρχές του καλοκαιριού. Στο διάστημα αυτό, στις 24 Ιουνίου 1949 πέθανε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Θεμιστοκλής Σοφούλης σε ηλικία 89 ετών. Αντικαταστάτης του ορίστηκε ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Αλέξανδρος Διομήδης. Λίγες ημέρες μετά, στις 11 Ιουλίου 1949, έλαβε χώρα η απόφαση του Τίτο για κλείσιμο των ελληνο-γιουγκοσλαβικών συνόρων. Η απόφαση αυτή υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη του εμφυλίου και επιτάχυνε την ήττα του ΔΣΕ.
Στις 10 Ιουλίου 1949, ημέρα κατά την οποία ο Τίτο απέρριψε με οργή τις κατηγορίες του ΚΚΕ ότι η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας συνεργάζονταν με την Ελληνική Κυβέρνηση και έκλεισε τα γιουγκοσλαβικά σύνορα με την Ελλάδα, ο Ραδιοσταθμός του Βελιγραδίου ανακοίνωσε πρόσκληση προς «όλους τους Μακεδόνες που δεν είχαν ελεύθερη πατρίδα» να καταφύγουν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.^[75] Η ρήξη αυτή διέσπασε και τους σλαβομακεδόνες κομμουνιστές, πολλοί από τους οποίους αρνήθηκαν να καταδικάσουν την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία και διεχώρισαν τη θέση τους απο αυτήν του ΚΚΕ. Πολλοί μαχητές και πολλά στελέχη εγκατέλειψαν το Βίτσι και πέρασαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.^[76]
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο Πυρσός με στόχο τις θέσεις του ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι. Η πρώτη φάση του σχεδίου που ονομάστηκε Πυρσός Α΄ ξεκίνησε στο Γράμμο, τη νύχτα 2 προς 3 Αυγούστου. Η επιχείρηση αυτή, που διήρκεσε μέχρι τις 8 Αυγούστου, ήταν παραπλανητικού χαρακτήρα, καθώς κύριος στόχος ήταν οι θέσεις των ανταρτών στο Βίτσι.
Η κύρια επιχείρηση προς το Βίτσι ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου και έφερε την ονομασία Πυρσός Β΄. Ο κυβερνητικός στρατός, που υπερίσχυε σε αριθμητικές δυνάμεις και πολεμικό εξοπλισμό και διέθετε αεροπορική υποστήριξη, κατόρθωσε μέχρι τις 16 Αυγούστου να εκκαθαρίσει πλήρως το Βίτσι. Ο κύριος όγκος των Ανταρτών του Βιτσίου διέφυγε προς τον Γράμμο, όπου διεξήχθη η τελική φάση της επιχείρησης Πυρσός με την ονομασία Πυρσός Γ΄. Η επίθεση του Εθνικού Στρατού εξαπολύθηκε στον Γράμμο στις 25 Αυγούστου. Έπειτα από σφοδρό βομβαρδισμό, στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και οι εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ, η άμυνα των ανταρτών κάμφθηκε και στις 29 Αυγούστου ο ΔΣΕ εγκατέλειψε τον Γράμμο και διέφυγε προς την Αλβανία. Με την κατάληψη του Κάμενιτς στις 30 Αυγούστου έληξε το πολεμικό σκέλος του Εμφυλίου.^[77]
Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου του 1949, η εξόριστη πλέον «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών έδωσε τέλος στις εχθροπραξίες^[78] με διάγγελμα που μεταδόθηκε από ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου. Στο διάγγελμα αυτό, μεταξύ άλλων, αναφέρονται και τα εξής:

«Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι καταχτητές ενισχυμένοι απ' την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δεν λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του.

«Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση και τα συμφέροντα του τόπου τα έβαλε πάνω απ' όλα. Οι δυνάμεις μας στο Βίτσι και το Γράμμο σταμάτησαν τον πόλεμο για να διευκολύνουν την ειρήνευση στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση. Σημαίνει απόλυτη προσήλωση στο συμφέρον της πατρίδας, που δε θέλαμε να δούμε ολοκληρωτικά κατεστραμμένη.»

Οι αιτίες της έκβασης του Εμφυλίου

Το κομμουνιστικό εγχείρημα στην Ελλάδα (1946-1949) κρίθηκε ουσιαστικά στη μη ανατροπή των ζωνών επιρροής, όπως είχαν καθοριστεί στην Διάσκεψη της Γιάλτας. Ο περιορισμός τελικά του ΔΣΕ τον χειμώνα του (1948-1949) στα ορεινά συγκροτήματα της Δυτικής Μακεδονίας που στηρίζονταν στα σύνορα της χώρας με την Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία, η αποτυχημένη προσπάθεια της μάχης της Φλώρινας (11-15 Φεβρ. 1949) και η φυγή προς τη Γιουγκοσλαβία περίπου 5.000 σλαβομακεδόνων μέχρι τα τέλη του Ιουλίου 1949 αποτέλεσαν τον αποφασιστικό προπομπό της επερχόμενης ήττας. Ο Εμφύλιος Πόλεμος κρίθηκε στην πράξη από τους ίδιους τους συσχετισμούς δυνάμεων. Από τη μία, ανά πάσα στιγμή δεν υπήρχαν πάνω από 30.000 αντάρτες στα ελληνικά βουνά. Αν συνυπολογίσουμε όμως τις απώλειες και τη στρατολογία, προκύπτει ότι από τις τάξεις του ΔΣΕ πέρασαν περίπου 100.000 αντάρτες σε όλη τη διάρκεια της δράσης του. Από την άλλη, στο εθνικό στρατόπεδο, αν συνυπολογίσουμε όλες τις φίλιες με τον στρατό δυνάμεις, πέρασαν στα 3 χρόνια του εμφυλίου πάνω από 450.000 ένοπλοι. Χαρακτηριστικές ήταν οι συγκεντρώσεις δυνάμεων στην τελευταία φάση του εμφυλίου στα βουνά του Γράμμου και του Βιτσίου, όπου παρατάχθηκαν πολλές μεραρχίες του εθνικού στρατού (σχεδόν 90.000 άνδρες) και μάλιστα η VIII ήταν ενισχυμένη με σχεδόν διπλάσια δύναμη από την οργανική της, ενάντια σε ένα σύνολο 4.500 ανταρτών στον Γράμμο και 7.500 στο Βίτσι. Πέρα από τους αριθμούς των μάχιμων, καταλυτικός παράγοντας στην ήττα του ΔΣΕ ήταν η πενιχρή δυνατότητα ανεφοδιασμού του, η ανυπαρξία μηχανοκίνητων και αεροπορίας στις τάξεις του, η μόνιμη έλλειψη ναρκών, συρματοπλεγμάτων, η πενιχρή χρήση πυροβολικού (ενώ όλα αυτά περίσσευαν στην αντίπαλη παράταξη). Πέραν τούτου σημαντική είναι και η σύνθεση των μονάδων: Αντίθετα με την κλασική σύνθεση του εθνικού στρατού, στον δημοκρατικό στρατό, στον οποίο τυπικά υπήρχε παρόμοια διαρθρωτική δομή με τις δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού, υπήρχαν πολλοί νέοι από 15 ως 19 χρονών που παίρναν το βάπτισμα του πυρός κατευθείαν στο πεδίο της μάχης, χωρίς να υπάρχει πολλές φορές χρόνος για την εκπαίδευσή τους.
Παρά τις αδυναμίες του ΔΣΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, που ουσιαστικά ήταν ο ηγέτης του, επέμενε στην μετατροπή της σύγκρουσης από αγώνα φθοράς σε τακτική εκ παράταξης αναμέτρηση, στοιχείο το οποίο, με δεδομένες τις τεράστιες ελλείψεις του ΔΣΕ, βάρυνε καταλυτικά στην τελική έκβαση. Μάλιστα, η διαφωνία του Ζαχαριάδη με τον επικεφαλής της κυβέρνησης του βουνού και αρχιστράτηγο Μάρκο Βαφειάδη για το κρίσιμο αυτό ζήτημα στρατηγικού σχεδιασμού οδήγησε στην περιθωριοποίηση του δεύτερου.
Σημαντική ακόμη αιτία της ήττας του ΔΣΕ ήταν η μόνιμη αδυναμία για εύρεση εφεδρειών,^[79] καθώς σε συνθήκες τακτικού πολέμου κερδίζει συνήθως ο στρατός με τις περισσότερες εφεδρείες, αν οι αντίπαλοι είναι ίσης ικανότητας. (Το ΚΚΕ το 1948 αποφάσισε πως ο ανταρτοπόλεμος έπρεπε να μετατραπεί σε τακτικό αν ο ΔΣΕ ήθελε να έχει ελπίδες νίκης, άσχετα με το πώς κατέληξε αυτή η προσπάθεια). Η κυβερνητική παράταξη την άνοιξη του 1947 με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις φρόντισε να αποκόψει τον αντίπαλό της από την ίδια την κοινωνία, με την υποχρεωτική μετακίνηση των κατοίκων των περιοχών μεικτού ελέγχου. Η μοίρα κάθε αντάρτικου στρατού που έδρασε μέχρι σήμερα ήταν στενά συνδεδεμένη με την σχέση του με τους τοπικούς πληθυσμούς. Ο ΔΣΕ από τον χειμώνα του 1947-1948 και έπειτα ήταν πλήρως αποκομμένος από την κοινωνία. Βρισκόταν στην ιδιόρρυθμη κατάσταση που από τη μία δεν μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο (γιατί τους μαχητές του τους περίμενε η θανατική ποινή) και από την άλλη δεν έβρισκε τρόπο να τον συνεχίσει (γιατί δεν υπήρχε κοινωνία στα "μετόπισθεν" για να τον στηρίξει με την παραγωγή της και τη στρατολογία). Ήταν ένα σύνολο 30.000 ανταρτών που πολεμούσαν μέσα σε ερήμους. Με αυτόν τον τρόπο ο ΔΣΕ στάθηκε ανήμπορος να ανεφοδιάζεται από τους κατοίκους που δεν υπήρχαν πλέον (μέθοδος που απέδωσε τα μέγιστα το 1946) και ο μόνος τρόπος ανεφοδιασμού του ήταν τα λάφυρα από τον αντίπαλο, σε περίπτωση επιτυχίας επιθετικών επιχειρήσεων από μεριάς του. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αυτές ήταν αριθμητικά λιγότερες από τις αντίστοιχες επιτυχίες της κυβερνητικής παράταξης οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στη συρρίκνωση των μαχητικών δυνατοτήτων του ΔΣΕ και στο αναπόφευκτο τέλος του το καλοκαίρι του 1949.
Επίσης, σημαντικός λόγος ήταν ότι το 1948 ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο διαφώνησε με τον Ιωσήφ Στάλιν και αποπέμφθηκε από την Κομιντέρν, οπότε και σταμάτησε τη βοήθεια και έκλεισε τα σύνορα στον ΔΣΕ, [όταν το ΚΚΕ τάχθηκε στη γραμμή Στάλιν (Ιούνιος 1949)] όπου ως τότε τα τμήματά του μπορούσαν να υποχωρήσουν, να νοσηλεύσουν τραυματίες, να ανεφοδιαστούν κάπως (όσο επέτρεπαν τα όρια της διεθνούς διπλωματίας και η πίεση του ψυχρού πολέμου που είχε ξεκινήσει). Με αυτόν τον τρόπο μπήκε ένα ακόμη εμπόδιο στην άμυνα του ΔΣΕ και όσα τμήματα κυκλωνόντουσαν από τον αντίπαλο κοντά στα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία ήταν επόμενο να καταστραφούν ή να αιχμαλωτιστούν.
Υποστηρίζεται από πολλές πηγές ότι ένα ακόμη αίτιο ήταν η τοποθέτηση από τις αρχές του 1949 στην κορυφή της στρατιωτικής ηγεσίας των τελικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του ΕΣ του αρχιστράτηγου Παπάγου, ο οποίος ήταν εμπειροπόλεμος, καθώς είχε ηγηθεί της ελληνικής εποποιίας στα αλβανικά βουνά το 1940-41 και θεωρούνταν από τις σημαντικότερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες. Στον αντίποδα, ο ΔΣΕ δε διέθετε στις τάξεις του παρά ελάχιστους παλαιούς αξιωματικούς, αφού ο Ζαχαριάδης δεν εμπιστευόταν τους βαθμοφόρους του αστικού προπολεμικού στρατού, τον οποίο θεωρούσε στελεχωμένο κυρίως από βασιλόφρονες, ειδικά μετά την απόταξη όλων των δημοκρατικών στελεχών που είχαν πάρει μέρος στο αποτυχημένο κίνημα του 1935. Έτσι, την πλειοψηφία στις θέσεις ευθύνης των ανταρτών κατείχαν εμπειρικοί, αυτόκλητοι στρατηγοί, πρώην καπεταναίοι του ΕΛΑΣ, εμπειροπόλεμοι μεν στον ανταρτοπόλεμο από τα χρόνια της κατοχής, αλλά χωρίς την απαιτούμενη εκπαίδευση στις συνθήκες τακτικής αναμέτρησης, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν για την τελική έκβαση της σύγκρουσης.
Σε ψυχολογικό επίπεδο, οι δυο αντίπαλοι χρησιμοποιούσαν ακόμη και εννοιολογικές διατυπώσεις, αφενός για να επηρεάσουν τις κοινωνικές ομάδες που τους υποστήριζαν, αφετέρου να απαξιώσουν τον εχθρό, αφού η κυβερνητική πλευρά αποκαλούσε επίσημα τον ΔΣΕ "Κομμουνιστοσυμμορίτες" ("Κ/Σ") και ανεπίσημα ως "Αναρχο-κομμουνιστο-Ληστο-Συμμορίτες", αλλά και "εαμοβούλγαρους" και "σλαβοκομμουνιστές", λόγω της εθνικής τους ανομοιογένειας, ενώ στον αντίποδα, από το ΚΚΕ επιλέχθηκε ο όρος "Μοναρχοφασίστες" και "Μοναρχοφασιστικός Στρατός"
Επιπλέον, ο παράγοντας "έθνος" έπαιξε έναν ακόμη κεφαλαιώδη ρόλο στην πρόγνωση της σύγκρουσης, αφού στη συλλογική συνείδηση η τετραετία 1946-49 με τον ένοπλο ταξικό (κυρίως) αγώνα της Αριστεράς απείχε παρασάγγας από την παλλαϊκή Εθνική Αντίσταση της περιόδου 1941-44. Έντεχνα, η κυβερνητική πλευρά εκμεταλλεύτηκε τις αρνητικές εντυπώσεις που προκάλεσαν στην κοινή γνώμη οι αναγγελίες του Ζαχαριάδη για δικαίωση των σλαβόφωνων μαχητών του ΔΣΕ, με τη δημιουργία ανεξάρτητης Μακεδονικής κρατικής οντότητας, μετά το (ενδεχόμενο) επιτυχές τέλος της αναμέτρησης, στοιχείο που βάρυνε αρνητικά για την πλευρά των ανταρτών.

Read More