Ιωάννης Καποδίστριας ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ Δ ΜΕΡΟΣ Αντιπολίτευση και Δολοφονία

Η δολοφονία του Καποδίστρια (πίνακας του Διονύσιου Τσόκου)

Πέραν των πιεστικότατων οικονομικών, κοινωνικών και διπλωματικών προβλημάτων, ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει δύο σημαντικά εμπόδια στην πολιτική του για την οικοδόμηση του νεοπαγούς ελλαδικού κράτους: πρώτον την εχθρότητα Γαλλίας και Αγγλίας, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των οποίων στην Ανατολική Μεσόγειο κινδύνευαν από την προοπτική δημιουργίας ενός νέου και δυναμικού ναυτικού και εμπορικού κράτους έξω από τον έλεγχό τους, ή χειρότερα, υπό την επιρροή της Ρωσίαςˑ δεύτερον, τους φατριασμούς και τα τοπικιστικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των κοτζαμπάσηδων, Φαναριωτών και πλοιοκτητών, οι οποίοι και επεδίωκαν διατήρηση των προνομίων και συμμετοχή στη νομή της εξουσίας. Εν τέλει ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων προετοίμασε το έδαφος και οδήγησε στην πολιτική και φυσική εξόντωση του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας στις 9 Οκτωβρίου 1831 (27 Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο).
Προκειμένου να διαχειρισθεί αποτελεσματικά την τραγική οικονομική και κοινωνική κατάσταση του νέου κράτους, ο Καποδίστριας προέκρινε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας, ώστε να διατηρήσει άμεσα τον πολιτικό έλεγχο. Την αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια απάρτιζαν οι παραμερισμένοι από την εξουσία κοτζαμπάσηδες και πλοιοκτήτες. Ο συγκεντρωτισμός που επέδειξε ο Καποδίστριας παραμερίζοντας τις τοπικές αρχές και διορίζοντας σε θέσεις κλειδιά τα δύο αδέρφια του, Αυγουστίνο και Βιάρο Καποδίστρια, τον οδήγησαν σε σύγκρουση με τις προαναφερθείσες ομάδες συμφερόντων.

Read More

Ιωάννης Καποδίστριας ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ Γ ΜΕΡΟΣ Κυβερνήτης της Ελλάδας: Ελληνική Πολιτεία 1828 - 1832

Την ιδέα να κληθεί ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης της Ελλάδος την είχε διατυπώσει πρώτος ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος στην από 27-10-1821 επιστολή του προς τον Δημήτριο Υψηλάντη.Ο Υψηλάντης επίσης υπέγραψε πρόσκληση του Καποδίστρια το 1822 και ο Πετρόμπεης το 1824.Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1827, στην Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, εκλέχθηκε ο Καποδίστριας κυβερνήτης της Ελλάδας με θητεία επτά ετών. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνέλευσης, ο κυβερνήτης θα δεσμευόταν από το σύνταγμα της Επιδαύρου, έτσι όπως θα αναθεωρείτο από τη συνέλευση. Σημαντικό^[27] ρόλο στην κλήση του Καποδίστρια στην Ελλάδα διαδραμάτισε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχηγός του Αγγλικού κόμματος τότε, αν και αρχικά ήταν κατά της εκλογής του.Άλλαξε όμως γνώμη στη συνέχεια και ήταν αυτός που υφήρπασε την έγκριση του Άγγλου μοιράρχου Χάμιλτον, που είχε και τη σύμφωνη γνώμη του Στράτφορντ Κάνινγκ. Παρά ταύτα η εκλογή του θεωρήθηκε ως ήττα της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και νίκη της Ρωσίας. Και είναι γεγονός ότι μεταξύ Καποδίστρια και Αγγλίας υπήρχε αμοιβαία δυσπιστία. Πριν δεχθεί την πρόταση που του έγινε, επισκέφθηκε την Πετρούπολη προκειμένου να αποδεσμευθεί επισήμως από την υπηρεσία του Τσάρου. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το Λονδίνο, όπου έφτασε σε ατυχή συγκυρία, δεδομένου ότι την επομένη της άφιξής του κηδευόταν ο Τζωρτζ Κάνινγκ. Η υποδοχή που του έγινε εκεί ήταν ψυχρή. Ύστερα από σύντομη παραμονή στο Παρίσι, όπου έγινε θερμά δεκτός, αναχώρησε για την Ελλάδα. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 έφτασε στο Ναύπλιο επί του αγγλικού πολεμικού Warspite,όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και τέσσερις μέρες αργότερα στην Αίγινα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Λίγο αργότερα αποφασίστηκε το Ναύπλιο να ξαναγίνει πρωτεύουσα του ελληνικού

Εσωτερική πολιτική

 

Read More

Ιωάννης Καποδίστριας ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ B ΜΕΡΟΣ Διπλωματική σταδιοδρομία

Η πρόταση που περίμενε από τη Ρωσία ήρθε τον Μάιο του 1808, όταν ο Κόμης Νικόλαος Πέτροβιτς Ρουμιάντσεφ, επικεφαλής του υπουργείου εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, του έστειλε επιστολή με την οποία, αφού του ανακοίνωνε ότι τιμήθηκε με τον τίτλο του ιππότη Β' Τάξεως του τάγματος της Αγίας Άννας, τον προσκαλούσε στην Αγία Πετρούπολη, όπου έφτασε τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Αρχικά ο Ρουμιάντσεφ τον διόρισε επιτετραμμένο στην αυλή του αντιβασιλιά της Ιταλίας, διορισμός όμως που ακυρώθηκε. Τελικώς διορίστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως κρατικός σύμβουλος. Αφού παρέμεινε για δύο χρόνια στην Αγία Πετρούπολη, διορίστηκε στις 20 Αυγούστου 1811 ακόλουθος στην πρεσβεία της Βιέννης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 1812. Επόμενος σταθμός στην πορεία του ήταν το Βουκουρέστι, όπου διορίστηκε ως αξιωματούχος με πολιτικά καθήκοντα στη στρατιά του Δούναβη. Εκεί συνδέθηκε με τον ναύαρχο Τσιτσαγκώφ, του οποίου έγινε σύμβουλος και διευθυντής του διπλωματικού του γραφείου. Για τις υπηρεσίες του αυτές τιμήθηκε με τον βαθμό του κρατικού συμβούλου εν ενεργεία. Την ίδια εποχή ο ναύαρχος Τσιτσαγκώφ αντικαταστάθηκε λόγω δυσμένειας από τον στρατηγό Μπαρκλάυ ντε Τόλλυ (Barclay de Tolly) χωρίς όμως αυτό να επηρεάσει τον Καποδίστρια, στον οποίο απονεμήθηκε το παράσημο Γ' Τάξεως του Αγίου Βλαδίμηρου. Τον Οκτώβριο του 1813 παρασημοφορήθηκε από τον Τσάρο με τον μεγαλόσταυρο της Αγίας Άννας.
Η άνοδος του Καποδίστρια στη ρωσική αυτοκρατορική αυλή επιβεβαιώθηκε με τον διορισμό του πρώτου από τον Τσάρο Αλέξανδρο ως μυστικού απεσταλμένου στην Ελβετία με σκοπό να προσεταιριστεί την φιλικά προσκείμενη προς την Γαλλία κυβέρνηση. Εκτός από τον Καποδίστρια, διορίστηκε και ο βαρόνος Lebzeltern, εκ μέρους της αυστριακής πλευράς, καθώς η αποστολή ήταν κοινή. Παρόλα αυτά οι σκοποί δεν ήταν ακριβώς ίδιοι, καθώς οι Ρώσοι ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της Ελβετίας, ενώ οι Αυστριακοί να εγκαθιδρύσουν φίλα προσκείμενη κυβέρνηση και να εξασφαλίσουν άδεια διέλευσης των αυστριακών στρατευμάτων από την ελβετική επικράτεια. Ο Lebzeltern εργάστηκε μυστικά υπό τις οδηγίες του Μέτερνιχ προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του. Στις 20 Δεκεμβρίου 1813 κάλεσε τον Καποδίστρια και του ζήτησε να υπογράψει διακοίνωση, με την οποία τα συμμαχικά στρατεύματα θα επιτρεπόταν να εισέλθουν στην ελβετική επικράτεια μέχρι να εξασφαλίσουν τα εδάφη που η Γαλλία είχε αποσπάσει από την Ελβετία. Ο Καποδίστριας, αντιλαμβανόμενος ότι η διακοίνωση ήταν έργο της αυστριακής κυβέρνησης, αρνήθηκε να την υπογράψει, αλλά λίγο αργότερα άλλαξε γνώμη.^[10] Αφού την υπέγραψε εκ μέρους της ρωσικής πλευράς, αποχώρησε για την Βάδη, όπου βρισκόταν το στρατηγείο του Τσάρου. Ο τελευταίος περίμενε ότι ο Καποδίστριας δεν θα είχε υπογράψει τη διακοίνωση. Εξεπλάγη, όμως, όταν ο νεαρός διπλωμάτης του ανέφερε ότι έπραξε το αντίθετο. Σύμφωνα με τον Καποδίστρια, η ανακοίνωση της διακοίνωσης και η εισβολή του αυστριακού στρατού στην Ελβετία, θα είχαν ως αποτέλεσμα τον διχασμό των κατοίκων και παράλληλα να παρουσιαστούν οι Αυστριακοί ως υποκινητές πραξικοπήματος. Συνέστησε μάλιστα στον Τσάρο να ζητήσει την αποκήρυξη της διακοίνωσης, μιας και οι Αυστριακοί δε θα μπορούσαν να επικαλεστούν την υπογραφή του μυστικού πράκτορά τους, πράγμα το οποίο και έγινε. Το αποτέλεσμα των διπλωματικών κινήσεων του Καποδίστρια ήταν οι Αυστριακοί να χάσουν κάθε έρεισμα στην Ελβετία, η οποία εξασφάλισε την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της.
Οι διπλωματικές εξελίξεις στη Ζυρίχη συνεχίζονταν χωρίς όμως κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αφού τα ομόσπονδα κράτη της Ελβετίας διαφωνούσαν μεταξύ τους. Ο Τσάρος Αλέξανδρος διόρισε τον Καποδίστρια έκτακτο απεσταλμένο του και πληρεξούσιο υπουργό για την Ελβετία. Από τη θέση αυτή συνεισέφερε στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) σαν μέλη της Ελβετικής ομοσπονδίας, με προσωπικά προσχέδια. Συγκεκριμένα, απέστειλε υπόμνημα προς τον πρόεδρο της Δίαιτας (βουλής) με τα βασικά στοιχεία που θα έπρεπε να περιέχει το σύνταγμα. Πράγματι, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το υπόμνημα ακολουθήθηκε. Η συμμετοχή της Γενεύης στο νέο αυτό κρατίδιο ήταν καθαρά δική του πρωτοβουλία. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι προκειμένου να συνομιλήσει με τον Τσάρο για το θέμα των Επτανήσων, δίχως όμως να λάβει κάποια διαβεβαίωση.Κατά την παραμονή του παρασημοφορήθηκε με τον σταυρό β΄ τάξεως, του Αγίου Βλαδίμηρου. Στις αρχές Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Βιέννης, συνέδριο σταθμός για την ευρωπαϊκή ιστορία, στο οποίο συμμετείχε ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας. Στα τέλη του 1814 διορίστηκε αντιπρόσωπος της Ρωσίας στις επίσημες συνεδριάσεις της επιτροπής των πέντε, ενώ τιμήθηκε με τον μεγαλόσταυρο του Λεοπόλδου και τον μεγαλόσταυρο του Ερυθρού Αετού από τον βασιλιά της Αυστρίας και της Πρωσίας αντίστοιχα. Η παρουσία του Καποδίστρια στη Βιέννη πρέπει να θεωρείται καταλυτική, καθώς με τις συμβουλές του επηρέαζε αποφασιστικά τον Τσάρο. Κατά τον ιππότη φον Γκεντς, σύμβουλο του Μέττερνιχ, η τελική πράξη του συνεδρίου που υπογράφηκε τον Μάιο του 1815 ήταν δημιούργημα του Καποδίστρια και του ιδίου.
Σχετικά με τη στάση του Καποδίστρια στα ελληνικά ζητήματα είναι απαραίτητο να αναφερθεί το συγκεκριμένο περιστατικό: σε κάποια στιγμή των εργασιών του συνεδρίου θεώρησε ότι ήταν και η καταλληλότερη στιγμή να θέσει υπόψη του συνεδρίου το ζήτημα των Ελλήνων που παρέμεναν υπό τον τουρκικό ζυγό. Τότε πλησιάζοντας τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο του μίλησε ιδιαιτέρως προκειμένου εκείνος ν΄ αναλάβει την πρόνοια υπέρ των Ελλήνων προσθέτοντας μεταξύ άλλων ότι οι Έλληνες μετά τον Θεό θεωρούν προστάτη τους μόνο την ομόθρησκη Αυτοκρατορία (Ρωσία). Τότε ο Τσάρος του έδωσε την άδεια να θέσει το ζήτημα σε μία των συνεδριάσεων και στη συνέχεια θ΄ αναλάμβανε εκείνος το βάρος. Πράγματι ο Καποδίστριας στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση λαμβάνοντας τον λόγο είπε: «Νομίζω πως χρέος των Μεγαλειοτάτων είναι να λάβετε οποιαδήποτε πρόνοιαν και δια το καταδυναστευόμενον ελληνικόν έθνος παρά της Οθωμανικής εξουσίας, το οποίον υποφέρει τόσους αιώνας τον τυραννικόν οθωμανικόν ζυγόν και το οποίον διακινδυνεύει να πέση εις την τελευταίαν εξόντωσιν και τον μηδενισμόν, όθεν δεν μου φαίνεται δίκαιον το να αδιαφορήσουν οι Βασιλείς.». Τότε ο Μέττερνιχ, που καλλιεργούσε αντιλαϊκά πνεύματα, σηκώθηκε και απαντώντας στον Ρώσο διπλωμάτη Καποδίστρια με έντονο ειρωνικό, προσβλητικό αλλά και απειλητικό τρόποείπε: «Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ΄ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων». Τότε ο Αυτοκράτορας Αλέξανδρος θεωρώντας την προσβολή αυτή του αντιπροσώπου του ως ενάντια του προσώπου του εγέρθηκε και με έντονη φωνή διέκοψε τον Μέττερνιχλέγοντάς του: «Οι Έλληνες διά της Θείας Πρόνοιας και της Ευρωπαϊκής αιχμής ενόπλου βοήθειας θέλουν ελευθερωθούν ταχέως και συμφώνως προς τα αρχαία πατρογονικά των δίκαια, θα μείνουν ελεύθεροι, αυτόνομοι και ανεξάρτητοι.» Κατόπιν αυτών ο μεν Καποδίστριας δεν συνέχισε την ομιλία του αλλά και ούτε ο Μέττερνιχ τόλμησε ν΄ απαντήσει, στη δε δημιουργηθείσα εκείνη ένταση που φαίνεται πως μάλλον επέφερε κάποια διακοπή, ανέλαβε στη συνέχεια ο αρχηγός της ρωσικής αντιπροσωπίας Νέσελροντ να θέσει αντιπρόταση επί της εισήγησης του Καποδίστρια της οποίας ακολούθησαν διάφορες ανταλλαγές απόψεων, που εκλήφθηκαν τελικά μόνο ως βολιδοσκοπήσεις των άλλων Ηγεμόνων, επί του ελληνικού ζητήματος, χωρίς να ληφθεί σχετική απόφαση.
Το 1815 ίδρυσε τη Φιλόμουσο εταιρεία μαζί με τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο, τον Άνθιμο Γαζή, τον Στούρτζα κ.α. και σκοπός της ήταν να βοηθήσει νεαρούς Έλληνες να σπουδάσουν. Τα μέλη αυτής ήταν με το πλευρό των Ρώσων γι΄ αυτό και η αυστριακή αστυνομία παρακολουθούσε τις δραστηριότητές της.Με την είσοδο των συμμαχικών δυνάμεων στο Παρίσι μετά την μάχη του Βατερλώ, ο Καποδίστριας ανέλαβε την εκπροσώπηση της Ρωσίας στην ομώνυμη συνδιάσκεψη, όπου προσπάθησε να επιβάλει τις ρωσικές απόψεις, πετυχαίνοντας την ακεραιότητα της Γαλλίας και την επιβολή συνταγματικής διακυβέρνησης στα Επτάνησα.Με δική του παρέμβαση πέτυχε οι Ηνωμένες πολιτείες των Ιόνιων Νήσων να αποκτήσουν τα βασικά χαρακτηριστικά κράτους δηλαδή σύνταγμα, ένοπλες δυνάμεις, εκλεγμένη κυβέρνηση και σημαία. Η συνθήκη της 5ης Νοεμβρίου 1815 αποτελεί μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες στην προσωπική διαδρομή του Καποδίστρια.

Ρωξάνδρα Στούρτζα (Λιθογραφία από τη συλλογή του πρίγκιπα Anatole Gagarine)

Μετά τη συνδιάσκεψη των Παρισίων ο Τσάρος διόρισε τον Καποδίστρια γραμματέα επί των εξωτερικών υποθέσεων. Ήδη από το 1814 ο Τσάρος Αλέξανδρος είχε αποφασίσει να αφήσει κενή τη θέση του υπουργού εξωτερικών και να χειριστεί μόνος του την εξωτερική πολιτική διορίζοντας όμως ως γραμματέα του επί των εξωτερικών υποθέσεων τον Νέσελροντ. Τον επόμενο χρόνο διόρισε και δεύτερο γραμματέα, αυτή τη φορά τον ΚαποδίστριαΟ Νέσελροντ είχε χάσει την αυτοκρατορική εύνοια από καιρό, οπότε ουσιαστικός διαχειριστής των εξωτερικών υποθέσεων ήταν ο Καποδίστριας, ο οποίος συμβούλευε τον Τσάρο για όλα τα θέματα. Ως γραμματέας πλέον επί των εξωτερικών, ο Καποδίστριας συμμετείχε στο συνέδριο του Άαχεν και στη διάσκεψη του Κάρλσμπαντ. Μετά το τέλος των διπλωματικών του υποχρεώσεων ζήτησε και έλαβε άδεια για να ταξιδέψει στην πατρίδα του, την Κέρκυρα. Μετά από παραμονή δύο μηνών αναχώρησε για την Ιταλία και στη συνέχεια για το Λονδίνο, όπου έτυχε ψυχρής υποδοχής. Στις συζητήσεις του με τους Άγγλους αξιωματούχους σχετικά με το ζήτημα των Ιονίων νήσων δε βρήκε ανταπόκριση με αποτέλεσμα να αποχωρήσει άπρακτος για την Αγία Πετρούπολη.
Το 1820 και 1821 συμμετείχε στα συνέδριο του Τροππάου και του Λάιμπαχ. Στα δύο αυτά συνέδρια ο Τσάρος Αλέξανδρος επηρεασμένος από το Μέττερνιχ ακολούθησε την πολιτική της Αυστρίας παραμερίζοντας σε μεγάλο βαθμό τον Καποδίστρια. Στο συνέδριο του Λάιμπαχ ήρθε η είδηση για την εξέγερση του Αλέξανδρου Υψηλάντη και την επανάσταση στη Μολδοβλαχία Ο Υψηλάντης μάλιστα απέστειλε επιστολή στον Τσάρο ζητώντας του τη βοήθειά του. Η απάντηση του Τσάρου ήταν η επίσημη καταδίκη της Επανάστασης, η απόταξη του Αλ.Υψηλάντη και η άδεια εισόδου του Τουρκικού στρατού στις Ηγεμονίες, μέτρα που στον Υψηλάντη ειδικά ανακοινώθηκαν με επιστολή γραμμένη και υπογεγραμμένη από τον Καποδίστρια.Παρ' όλα αυτά, ο Καποδίστριας μυστικά πίεζε τον Τσάρο να ταχθεί υπέρ των Ελλήνων. Στο δε συνέδριο έδωσε πραγματική μάχη για να μην αποσταλεί βοήθεια προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι ξένες δυνάμεις να κρατήσουν αυστηρή ουδετερότητα. Σε αυτό το πλαίσιο κινήσεων εξηγείται και το τελεσίγραφο που επέδωσε ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη στο Σουλτάνο ύστερα από τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και τις σφαγές των Ελλήνων. Η διαφωνία μεταξύ Τσάρου και Καποδίστρια δεν άργησε να εκδηλωθεί. Ο δεύτερος υποστήριζε την ανάληψη μονομερούς ενέργειας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο πρώτος ενδιαφερόταν μόνο για τη στάση του Λονδίνου. Από τα τέλη του 1821 ο Καποδίστριας είχε χάσει την αυτοκρατορική εύνοια και στις αρχές του 1822 ο Τσάρος αποφάσισε να αφαιρέσει τη διαχείριση του ανατολικού ζητήματος από τον Καποδίστρια. Το Φεβρουάριο του 1822 ο Τσάρος απέστειλε εν αγνοία του Καποδίστρια στη Βιέννη τον Τατίτσεφ με εντολές να εξουσιοδοτήσει τον Μέττερνιχ να διαπραγματευθεί για λογαριασμό της Ρωσίας με την Υψηλή Πύλη. Λίγες μέρες πριν ο Αυστριακός πρεσβευτής είχε παραπονεθεί στον Τσάρο ότι ο Καποδίστριας επίτηδες συκοφαντούσε τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας στον Τσάρο προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του σχετικά με το ανατολικό ζήτημα.
Ο παραγκωνισμός του στην αυλή από τον Νέσελροντ και η συνεχής διαφωνία του με τον Τσάρο τον ανάγκασαν να ζητήσει ιδιαίτερη ακρόαση από τον τελευταίο. Σε αυτή του ανακοίνωσε τη διαφωνία του σχετικά με τη νέα εξωτερική πολιτική. Απότοκος της συζήτησης αυτής ήταν η παραχώρηση άδειας για λόγους υγείας στον Καποδίστρια.Ο Τσάρος απέφυγε να τον απομακρύνει από την θέση του υπουργού εξωτερικών για να μη γίνει γνωστή η διαφωνία τους. Στις 19 Αυγούστου 1822 αναχώρησε από την Αγία Πετρούπολη και λίγους μήνες αργότερα εγκαταστάθηκε στην Γενεύη, όπου έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Εκεί συναναστρεφόταν με τον γνωστό τραπεζίτη Εϋνάρδο και προσπάθησε να βοηθήσει την επαναστατημένη Ελλάδα ενισχύοντας τον φιλελληνισμό. Παράλληλα, πραγματοποιούσε επαφές με διακεκριμένες προσωπικότητες, όπως τον Στράτφορντ Κάνινγκ (Stratford Canning), ξάδερφο του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Γεώργιου Κάνινγκ και πρεσβευτή αυτής στην Κωνσταντινούπολη κ.α.

Read More

Ιωάννης Καποδίστριας ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ Α ΜΕΡΟΣ

Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας 

Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 - Ναύπλιο 9 Οκτωβρίου 1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική περίοδο και ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων και νωρίτερα υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση γι' αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821. Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα την δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. Ως κυβερνήτης της Ελλάδας προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της πολιτείας, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση.

Read More

Το λιονταρι της Αιγύπτου βρυχήθηκε για την Κυπρο! Δεινή ήττα των Τούρκων στον Οργανισμό Ισλαμικης Συνεργασίας.

Η αποφασιστική στάση της Αιγύπτου κι άλλων αραβικών και αφρικανικών χωρών να μην κάνουν αποδεκτή αναφορά σε «τουρκική δημοκρατία βόρειας Κύπρου» που επιθυμούσε η Τουρκία στον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας, (OIC), είχε σαν αποτέλεσμα η σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών που συνεδρίαζε μέχρι χθες στη Νέα Υόρκη να ολοκληρωθεί χωρίς να εκδοθεί ψήφισμα. Διπλωματικές πηγές ανέφεραν πως δεν θυμούνται εδώ και αρκετά χρόνια να έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στον οργανισμό αυτό, με 56 κράτη μέλη, από την Αφρική και την Ασία.
Η πρωτοφανής αυτη εξελιξη οφείλεται αποκλειστικά στην αποφασιστικότητα του απελευθερωτή της Αιγύπτου, Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, που κατέστησε σαφές σε ολα τα επίπεδα πως υπάρχει μονο μια Κυπρος με μέρος υπό κατοχή και οχι “Τουρκικη Δημοκρατια της Βόρειας Κύπρου” οπως επιθυμούσαν η τουρκια και οι δορυφόροι της. Και πέτυχε, την ωρα που ο Ελληνισμός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου με τους τσέτες προ των πυλών…

πηγη ολυμπια

Read More

Στις αρχές Σεπτεμβρίου 2014, τα δύο σημαντικότερα παρακλάδια της διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης αλ-Κάιντα (al-Qaeda), η αλ-Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ (al-Qaeda in the Islamic Maghreb - AQIM) και η αλ-Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο (al-Qaeda in the Arabian Peninsula - AQAP), δημοσίευσαν μια κοινή δήλωση, με την οποία καλούσαν τους εξτρεμιστές ισλαμιστές του Ιράκ και της Συρίας να σταματήσουν να μάχονται μεταξύ τους και να ενωθούν ενάντια στην συμμαχία, που οικοδομούν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά του Ισλαμικού Κράτους (Islamic State – IS ή Daesh)

Βασίλης Γιαννακόπουλος, γεωστρατηγικός αναλυτής

www.geostrategy.gr

geostrategical@yahoo.gr

Στις αρχές Σεπτεμβρίου 2014, τα δύο σημαντικότερα παρακλάδια της διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης αλ-Κάιντα (al-Qaeda), η αλ-Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ (al-Qaeda in the Islamic Maghreb - AQIM) και η αλ-Κάιντα

στην Αραβική Χερσόνησο (al-Qaeda in the Arabian Peninsula - AQAP), δημοσίευσαν μια κοινή δήλωση, με την οποία καλούσαν τους εξτρεμιστές ισλαμιστές του Ιράκ και της Συρίας να σταματήσουν να μάχονται μεταξύ τους και να ενωθούν ενάντια στην συμμαχία, που οικοδομούν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά του Ισλαμικού Κράτους (Islamic State – IS ή Daesh).

Επιπρόσθετα, στην κοινή τους δήλωση εξέφραζαν τα συλλυπητήριά τους για τους ηγέτες του σουννιτικού ένοπλου κινήματος Ahrar al-Sham (Ισλαμικό Κίνημα των Ελεύθερων Ανδρών του Λεβάντε), που σκοτώθηκαν σε έκρηξη πριν λίγες ημέρες. «Η θλίψη των τζιχαντιστικών παρατάξεων για την απώλεια των καλύτερων ηγετών και γιων, σε εσωτερικές διαμάχες, δεν είναι απούσα από το μυαλό μας… Πράγματι, η φαγωμάρα ωφελεί μόνο τους γιους της Σιών, τους πιστούς του Σταυρού, τους Rawafidh (υποτιμητικός όρος για τους σιίτες), τους Nusayris (υποτιμητικός όρος για τους αλαουίτες της Συρίας)… Έπειτα, εδώ είναι η Αμερική, η επικεφαλής της απιστίας και το σύμβολο της επιθετικότητας και της τυραννίας, που χώνει το κεφάλι της εκ νέου, σέρνοντας πίσω της μια συμμαχία σταυροφόρων και αποστατών πρακτόρων… Οδηγεί μια εκστρατεία των σταυροφόρων για την καταπολέμηση του Ισλάμ και των μουσουλμάνων, προκειμένου να προκαλέσει άλλη μια τραγωδία στην Ummah (παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα), υπό το πρόσχημα της καταστροφής του Ισλαμικού Κράτους, όπως ισχυρίζονται… Σταματήστε τη διαμάχη μεταξύ σας και σταθείτε κατά της εκστρατείας της Αμερικής και της σατανικής της συμμαχίας…».

Τόσο η AQAP όσο και η AQIM προσπάθησαν να παροτρύνουν τις ένοπλες τζιχαντιστικές οργανώσεις στη Συρία, προκειμένου να θέσουν κατά μέρος τις διαφορές τους. Το Μάιο του 2014, μήνες μετά την αποκήρυξη του Ισλαμικού Κράτους από την ηγεσία της αλ-Κάιντα, και ο εμίρης της Αλ Κάιντα, Ayman al-Zawahiri, αποπειράθηκε να συμφιλιώσει τις εν λόγω σουννιτικές οργανώσεις. Σε ένα μήνυμα της AQIM που δημοσιεύθηκε σε ένα τζιχαντιστικό φόρουμ τον Ιούλιο του 2014, αφενός εξήρε τις επιτυχίες των τζιχαντιστών στο Ιράκ, αφετέρου καλούσε το Ισλαμικό Κράτος «να επωφεληθεί από αυτές τις κατακτήσεις, να ξεχάσει τις μεταξύ τους διαφορές και να ανοίξει μια νέα σελίδα με τους αδερφούς του». Επίσης, η AQIM σχολίασε ότι «οι μουτζαχεντίν αδερφοί του σουννιτικού ένοπλου κινήματος Ahrar al-Sham υποστηρίζουν σθεναρά τις κατακτήσεις των αδελφών τους στο Ιράκ».

Το μήνυμα αυτό ήταν παρόμοιο με μια δήλωση, που στα μέσα Ιουνίου του 2014 δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Abu Iyad al-Tunisi, επικεφαλής της εξτρεμιστικής σουννιτικής οργάνωσης Ansar al-Sharia Tunisia. Ως γνωστόν, η Ansar al-Sharia Tunisia διατηρεί στενούς δεσμούς με την AQIM. Στη δήλωσή του λοιπόν, ο Tunisi ζητούσε και αυτός από τους τζιχαντιστές «να ενωθούν πίσω από τις επιτυχίες του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ» και ταυτόχρονα δήλωνε το σεβασμό του τόσο προς τον Ayman al-Zawahiri όσο και προς τον εμίρη της al-Nusrah, Abu Muhammad al-Julani. Ωστόσο, ένα μήνα αργότερα (μέσα Ιουλίου 2014), με νέο δημοσίευμα η AQIM κατέστησε απολύτως σαφές ότι «δεν συντάσσεται με το Ισλαμικό Κράτος στην αντιπαλότητά του με την αλ-Κάιντα και απορρίπτει ρητά την ίδρυση του χαλιφάτου του Ισλαμικού Κράτους».

Στις 12 Αυγούστου 2014, ο επικεφαλής θεολόγος της AQAP, Ibrahim Rubaish, εξήρε και αυτός τις νίκες των τζιχαντιστών στο Ιράκ. Περίπου πριν ένα μήνα (αρχές Ιουλίου 2014), ο Rubaish και άλλος ένας σουννίτης θεολόγος είχαν δημοσιεύσει ένα ακόμη μήνυμα, στο οποίο χαρακτήριζαν ως «δυσφημιστικές» τις ενέργειες των τζιχαντιστών ηγετών. Και πάλι όμως, το μήνυμά τους δεν περιείχε τη φράση «Ισλαμικό Κράτος». Μάλιστα, όχι τυχαία, η δημοσίευσή του συνέπεσε χρονικά με την κυκλοφορία ενός ποιήματος του Υεμενίτη ηγέτη της AQAP, Nasir Abdel Karim al-Wuhayshi. Στο εν λόγω ποίημα, ο Wuhayshi επαινούσε επανειλημμένα τον ηγέτη της αλ-Κάιντα, Zawahiri, αποκαλώντας τον ως «σεΐχη πατέρα των μουτζαχεντίν».

Να σημειώσουμε ότι, εκτός από τα ηγετικά στελέχη της AQIM και της AQAP, την υποστήριξη και την αφοσίωσή τους προς την αλ-Κάιντα δήλωσαν εμμέσως με μηνύματα και άλλα δευτερεύοντα παρακλάδια της διεθνούς σουννιτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως το Ισλαμικό Εμιράτο του Καυκάσου στο Νταγκεστάν (Islamic Caucasus Emirate), το Μέτωπο της al-Nusrah στη Συρία, το Ισλαμικό Κίνημα των Ελεύθερων Ανδρών του Λεβάντε (Ahrar ash-Sham), ο Στρατός των Μουτζαχεντίν στο Ιράκ (Mujahideen Army ή Jaysh al-Mujahideen), κ.ά.

Είναι προφανές ότι μετά τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους, τα εναπομείναντα κύρια παρακλάδια της αλ-Κάιντα, η AQIM και η AQAP, ανησυχούν ιδιαίτερα για τις αρνητικές επιπτώσεις από τη διαμάχη μεταξύ των τζιχαντιστικών ομάδων της Συρίας (ISIS, al-Nusrah Front, Ahrar al-Sham, κ.α.). Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα εξτρεμιστικό σουννιτικό κίνημα, που στο παρελθόν ήταν μέρος του διεθνούς δικτύου της αλ-Κάιντα. Ωστόσο, οι σχέσεις του με την αλ-Κάιντα χαρακτηρίζονται από δυσπιστία, ισχυρό ανταγωνισμό και εχθρότητα. Η οριστική ρήξη ήρθε με την πρόσφατη επέκταση της δραστηριότητας του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και τη Συρία, γεγονός που προκάλεσε και την αποκήρυξή του από την αλ-Κάιντα, στις αρχές του 2014. Σήμερα, η υπεροχή της επιχειρησιακής δυνατότητας του Ισλαμικού κράτους έναντι των υπόλοιπων ένοπλων σουννιτικών οργανώσεων, τουλάχιστον στην προαναφερόμενη περιοχή, εκτιμάται ως αδιαμφισβήτητη. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο η ηγεσία της αλ-Κάιντα ανησυχεί. Εκτιμά ότι η έντονη δραστηριότητα και οι επιτυχίες του Ισλαμικού Κράτους ενθουσιάζουν τους φανατικούς σουννίτες μουσουλμάνους. Επηρεάζουν σημαντικά τη βούλησή τους και εντάσσονται στις ένοπλες ομάδες του, με αποτέλεσμα το κύρος της Αλ-Κάιντα να υπόκειται φθορά και βαθμιαία να αμφισβητείται η οικουμενικότητα και η πρωτοκαθεδρία της στην παγκόσμια σουννιτική κοινότητα.

Η ηγεσία της αλ-Κάιντα αντιλαμβάνεται ότι ένας μεγάλος αριθμός των υποστηρικτών της, αλλά και αρκετά από τα στελέχη της, αισθάνονται ικανοποίηση με τα όσα έχει πετύχει το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και κυρίως στο Ιράκ. Για πόσο ακόμη χρονικό διάστημα όλοι αυτοί οι εξτρεμιστές σουννίτες μουσουλμάνοι θα παραμένουν πιστοί υποστηρικτές της αλ-Κάιντα και δεν θα αλλάξουν στρατόπεδο; Εξάλλου, οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους δεν προέκυψαν από το πουθενά. Η πλειοψηφία τους ήσαν πρώην στελέχη της αλ-Κάιντα του Ιράκ (al-Qaeda in Iraq - AQI), που πλαισιώνονται από Σύριους σουννίτες τζιχαντιστές, τζιχαντιστές άλλων μουσουλμανικών χωρών, καθώς και τζιχαντιστές υπηκόους δυτικών χωρών. Επομένως, η έντονη ανησυχία της ηγεσίας της αλ-Κάιντα για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας της κρίνεται ως απόλυτα δικαιολογημένη. Πολύ πιθανόν, στις αρχές Σεπτεμβρίου 2014, αυτή η ανησυχία να λειτούργησε καταλυτικά και στη λήψη της απόφασης για τη δημιουργία του νέου κλάδου της αλ-Κάιντα στην Ινδία (al-Qaeda in the Indian Subcontinent  - AQIS). Και φυσικά, η άμεση ανταπόκριση της AQAP ήταν αναμενόμενη, όταν στις 7 Σεπτεμβρίου 2014, ανέβασε στο Twitter ένα «ειδικό συγχαρητήριο μήνυμα» προς τον ηγέτη της αλ-Κάιντα για την ίδρυση της AQIS, όπου μεταξύ άλλων προσφωνούσε τον Ayman al-Zawahiri ως «σεΐχη όλων των σουννιτών».

Πολύ πιθανόν, η διαμάχη σε επίπεδο ηγεσίας μεταξύ της αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους να μην ενδιαφέρει σοβαρά τον μέσο σουννίτη τζιχαντιστή. Είναι όμως βέβαιο ότι αφενός επισκιάζει το κύρος της αλ-Κάιντα, αφετέρου μεταφέρεται στο επιχειρησιακό επίπεδο και στο πεδίο της μάχης. Όχι μόνο ως τρέχουσα και πιθανή μελλοντική σύγκρουση μεταξύ των σουννιτών τζιχαντιστών των δύο πλευρών, αλλά και ως στοιχείο που θα τύχει της εκμετάλλευσης της δυτικής συμμαχίας στην εκστρατεία της κατά του Ισλαμικού Κράτους.   

Read More

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα τα στιβαρά μιντιακά κονσόρτσιουμ «NewYorkTimes», «World Street Journal», «Die Welt» κ.λπ. εξαπολύουν συντονισμένα επιθέσεις κατά της Άγκυρας ενόσω οι αεροναυτικές δυνάμεις της Δύσης επιχειρούν επί του εδάφους της Συρίας και του Κεντρικού Ιράκ κατά στόχων των Τζιχαντιστών

---

Οι πολίτες βομβαρδίζονται με πληροφορίες που αφορούν τα ακροδάχτυλα των Καρυάτιδων και ως προς το εάν ο ποδήρης χιτώνας φέρει κρόσσια ή απλώς ένα στρίφωμ, που είναι και το πιθανότερο. Εσχάτως η επικοινωνιακή πλημμυρίδα προσανατολίζει
το ευρύ κοινό σε «υπόγειες» πια διαδρομές εντός του Τύμβου Καστά, μια που ακόμη και η συγκεκριμένη ομάδα αρχαιολόγων αιφνιδιάστηκε από την ανεύρεση υπόγειας διόδου η οποία οδηγεί αναμφίβολα στην «κάβα της Ιστορίας». Περίεργα πράγματα τω όντι. Η αντιπαράθεση μεταξύ ειδικών έφθασε σε τέτοιο υψηλό σημείο επιχειρηματολογίας, ώστε ακόμη και ο κ. Τζήμερος να αναγκαστεί να εντρυφήσει εις την ποιότητα του ανάγλυφου χιτώνα των κοριτσιών που στηρίζουν ως κολόνες τη δεύτερη μεσοτοιχία. Μόδιστρος επί αρχαιολογικών ευρημάτων, δηλαδή.
Μεταξύ της νέας συνάντησης του πρωθυπουργού με την κυρία Μέρκελ, με την οποία προφανώς έχει υπογραφεί σύμφωνο συμβίωσης και προόδου των εργασιών στο σκάμμα της Αμφιπόλεως, η ανθρωπότητα δυστυχώς εισήλθε για τα καλά σε πολεμική αναμέτρηση στη γη του Ισλάμ, όπου οι ταγοί του κόσμου αυτού ενδύονται και αυτοί το χιτώνα του σταυροφόρου υποδυόμενοι τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο τον Γ΄ όστις, κατά τας γραφάς, τελικά ηττήθηκε και εγκατέλειψε το σχέδιο κατάληψης της Ιερουσαλήμ. Κάτι σαν τον Τζορτζ Μπους το νεότερο, δηλαδή.
Μεταξύ Βαγδάτης & Δαμασκού

Read More

ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑ ISIS/ΛΟΓΟΙ ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗΣ.

ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑ ISIS/ΛΟΓΟΙ ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗΣ.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ.Ε.ΔΡΟΥΓΟΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΠΑ ΟΙ ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ.

1)ΤΟ ΙΡΑΚ ΚΑΙ Η ΣΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΠΑΓΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΧΗ.

2)ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΗΠΑ ΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΙΡΑΚΙΝΕΣ ΧΕΡΣΑΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.


3)Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΕΙΑ, ΕΝΩ ΟΙ ΗΠΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝΕ ΜΕ ΤΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΕΔΑΦΟΣ Ο ΑΣΑΝΤ.

4)Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΑΡΑΒΩΝ.

5)ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΙΡΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ.

6)ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΣΤΟ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣΡΟΗ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΣΤΟ ISIS.

ΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΧΩ ΤΑΧΘΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΑΕΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ, ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑΤΙ

1)ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚΙΝΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ.

2)ΠΑΡΑ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ISIS ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΧΩΡΟΥΣΕ ΑΚΑΘΕΚΤΟ.

3)ΚΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ.

4)Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΣΤΟ ΝΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΥΛΙΚΟ ΚΛΠ.

5)ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΣ ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ , ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΠΛΑ....

6)ΕΠΕΙΔΗ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΚΡΙΘΕΙ ΓΙΑ ΑΠΡΑΞΙΑ. ΤΩΡΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ....

7)ΕΝΗΡΓΗΣΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ.

8)ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕ ΟΜΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ.

ΠΗΓΗ        http://www.analystsforchange.org/2014/09/isis_25.html

Read More

Η Αμφίπολη ήταν το Ελντοράντο της αρχαιότητας -Ορυχεία χρυσού, πλούτος και μάχες

Ο τάφος της Αμφίπολης εντυπωσιάζει σήμερα με το μέγεθός του. Ωστόσο η αρχαία Αμφίπολη ήταν μια πόλη ισχυρή, μεγάλη, με ψηλά τείχη -που σώζονται. Πέρασε στην κυριαρχία των Μακεδόνων και έγινε το «νομισματοκοπείο» του Φιλίππου του Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η Αμφίπολη ήταν το Ελντοράντο της αρχαιότητας.

Σε μία απόσταση περίπου 100χμ από τη Θεσσαλονίκη, πηγαίνοντας προς την Καβάλα, πέρα από την γέφυρα του Στρυμόνα, μεταξύ χαμηλών λόφων, βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Αμφίπολης.

Η Αμφίπολη ήταν αρχαία πόλη χτισμένη στην ανατολική Μακεδονία, στις όχθες του ποταμού Στρυμόνα. Η Αμφίπολη ιδρύθηκε από Αθηναίους το 437 π.Χ. με στόχο τον έλεγχο της πλούσιας σε πρώτες ύλες περιοχή και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 8ο αιώνα μ.Χ.

Σήμερα στην περιοχή είναι χτισμένος ο ομώνυμος σύγχρονος οικισμός, που βρίσκεται περίπου 60 χλμ. νοτιοανατολικά των Σερρών.

Το μάρμαρο ερχόταν από τη Θάσο
Νοτιανατολικά στον ορίζοντα της Αμφίπολης διακρίνεται το νησί της Θάσου που της χάρισε από το ναυτικό λατομείο της Αλυκής 2.500 κυβικά λευκού καλοδουλεμένου μαρμάρου για να φτιαχτεί «ένας τέλειος κύκλος κατασκευασμένος με απίστευτη γεωμετρική ακρίβεια με 158,40 διάμετρο και περίβολο ύψους 3 μέτρων αποτελούμενο από μαρμάρινες βάσεις, ορθοστάτες, ανωδομή και επιστέψεις», όπως επισημαίνει ο αρχιτέκτονας της ανασκαφής Μιχάλης Λεφαντζής.

«Αυτό το έργο υλοποιήθηκε από αρχιτέκτονα που είχε υψηλή γνώση της γεωμετρίας. Αρκεί να αναφέρω ότι χρησιμοποιεί το π: 3,14 αντί του 3,17 των Αιγυπτίων, που ήταν ως τότε σε χρήση» τονίζει ο κ. Λεφαντζής. Η απόσταση του λατομείου της Αλυκής Θάσου ως την Αμφίπολη μέσω θαλάσσης είναι 80 Km.

Το εξωτερικό στήσιμο του μοναδικού στα Ελληνικά και Βαλκανικά δεδομένα ταφικού μνημείου πραγματοποιήθηκε με ευκολία γιατί η μεταφορά του μαρμάρινου υλικού γινόταν μέσω θαλάσσης άνετα με ειδικά πλοιάρια, ενώ οι μαρμάρινοι δόμοι από την Αλυκή της Θάσου, τοποθετήθηκαν με ειδικούς γερανούς, κατασκευασμένους από ξύλο, σίδηρο και μολύβι, ίχνη των οποίων βρέθηκαν κατά την αρχαιολογική ανασκαφή.

Tα χρυσωρυχεία του Παγγαίου Ορους
Αν κοιτάξουμε τον ορίζοντα από τον λόφο Καστά της Αμφίπολης και βορειοανατολικά φαίνεται να ξεπροβάλει το Ορφικό Βουνό του Παγγαίου.

Τι σήμαινε το Παγγαίο για τους Μακεδόνες ;

Ήταν η κατ εξοχή οικονομική δύναμη τους με τα ορυχεία χρυσού που διέθετε. Με τον χρυσό του Παγγαίου έκοψαν οι Μακεδόνες χρυσά νομίσματα με τα οποία χρηματοδοτούσαν τις στρατιωτικές εκστρατείες τους.

Ο χρυσός του Φιλίππου

Γι αυτό και ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου έκτισε στις ανατολικές υπώρειες του Παγγαίου και στον κάμπο του Ζυγάκτη ποταμού τους Αρχαίους Φιλίππους. Η ακμή της Μακεδονικής Δυναστείας στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση των χρυσωρυχείων του Παγγαίου.
Το βασιλικό νομισματοκοπείο που ήταν εγκατεστημένο στους Φιλίππους έκοβε μέχρι και 1000 χρυσά και ασημένια νομίσματα ημερησίως, ενώ με την ξυλεία του Παγγαίου οι Μακεδόνες ναυπήγησαν τον πολεμικό τους στόλο.

Με οικονομικό υπόβαθρο το χρυσό του Παγγαίου ο δαιμόνιος Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος Β' του Αμύντα κατόρθωσε να δημιουργήσει ακαταμάχητο στρατό με τον οποίο επέβαλε τη θέληση του τόσο στα βαρβαρικά φύλλα που απειλούσαν τη Μακεδονία (Ιλλυριούς και Δαρδανούς), όσο και στους  Έλληνες, τους οποίους συνένωσε σε αντιπερσική συμμαχία, άλλοτε με υποσχέσεις, άλλοτε με δωροδοκίες και άλλοτε με τη βία (Χαιρώνεια 338 π.Χ.).

Τα χρυσωρυχεία του Φιλίππου συνετέλεσαν όσο τίποτε άλλο στην κοσμοκρατορία των Μακεδόνων ενώ την αφθονία του χρυσού της Μακεδονίας αποδεικνύουν οι περίφημοι «Φιλίππειοι Στατήρες».

Οι Αθηναίοι έδωσαν μάχες για να κατακτήσουν την Αμφίπολη

Η Αμφίπολη αντλώντας πλούτο από τα ορυχεία χρυσού στο Παγγαίο, ήταν μία από τις σημαντικότερες περιοχές που είχαν κατακτήσει οι Αθηναίοι, και αυτό εξηγεί τον τρόμο που επικράτησε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου όταν έφτασε η είδηση το 424 π.Χ. ότι οι Σπαρτιάτες με αρχηγό τον Βρασίδα είχαν περικυκλώσει και πολιορκούσαν την Αμφίπολη.

Ο ιστορικός (και στρατηγός) Θουκυδίδης κατόρθωσε να διασώσει το στόλο του στις εκβολές του Στρυμώνα αλλά λόγω της αποτυχίας του να σώσει και την Αμφίπολη, εξοστρακίστηκε για 20 χρόνια από την πατριδα του (Θουκ, δ', 104-6; ε', 26). Το 421 π.Χ οι Αθηναίοι έκαναν άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να επανακαταλάβουν την πόλη. Στην μάχη του ιππικού, και ο Αθηναίος στρατηγός Κλέων και ο αντίπαλος του Σπαρτιάτης Βρασίδας σκοτώθηκαν.

Η Αμφίπολη κατακτήθηκε στη συνέχεια από τον Φίλιππο Β' τον Μακεδόνα το 358 π.Χ. Μετά τη μάχη στην Πύδνα το 168 π.Χ. η Αμφίπολη έγινε πρωτεύουσα της μίας εκ των τεσσάρων ελληνικών επαρχιών που ίδρυσαν οι Ρωμαίοι. Ο απόστολος Παύλος πέρασε από την Αμφίπολη καθώς πήγαινε στη Θεσσαλονίκη και κήρυξε τον Χριστιανισμό. Η πόλη ήταν επίσης μέρος στάθμευσης για τους ταξιδιώτες που χρησιμοποιούσαν την Εγνατία οδό, και ήταν ακόμη και το έδρα του παρατηρητή των Ρωμαίων κατά την Πρωτοχριστιανική περίοδο.

Ο Δημοσθένης στους λόγους του τόνιζε τη σημασία της πόλης γιατί η πόλη ήταν κατάλληλη για τα λιμάνια της για την ναυπηγήσιμη ξυλεία της, τα μεταλλεία χρυσού και αργυρού του Παγγαίου και την εύφορη πεδιάδα της. Η Αμφίπολη οφείλει τη μεγάλη ακμή της στους δεσμούς της με την Αθήνα, αφού για πολλούς αιώνες υπήρξε κέντρο ακτινοβολίας του αθηναϊκού πνεύματος.

Read More

Aποκλειστική συνέντευξη Mohamed Serbast (KDP) για τον πόλεμο κατά του ISIL: "Να προσέξει πολύ η Ελλάδα"...

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΩΝ PESMERGA ΜΙΛΑ ΣΤΟ DEFENCENET.GR

Aποκλειστική συνέντευξη Mohamed Serbast (KDP) για τον πόλεμο κατά του ISIL: "Να προσέξει πολύ η Ελλάδα"...

Oταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο Mohamed Serbast θα πολεμά κάπου κοντά στο Ιρμπίλ το ISIL, όντας πλέον επικεφαλής μιας επίλεκτης Ταξιαρχίας Κούρδων Πεσμπεργκά.
Μέχρι πριν λίγες ημέρες ο Mohamed Serbast, ήταν ο εκπρόσωπος τουαυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν στην Ελλάδα. Κάτι σαν πρέσβευτής μιας χώρας που ακομα τυπικά δεν υπάρχει, αλλά de facto έχει δημιουργηθεί μέσα σε μια περιοχή στην οποία το αίμα που έχει χυθεί από το 1980 που ξεκίνησε ο περσοϊρακινός πόλεμος μέχρι σήμερα συναγωνίζεται σε ποσότητα τους κόκκου της ερήμου που έχει βρέξει.
Στην συνέντευξη που μας παραχώρησε λέει πολλά κι ενδιαφέροντα για τις μάχες με το ISIS/ISIL, τος σχέσεις με την Τουρκία, την προοπτική ανεξαρτηγοποίησης του Κουρδιστάν, αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την Ελλάδα, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: "Απευθύνομαι πρώτα στην Ελληνική Αστυνομία και τις υπηρεσίες ασφάλειας να προσέχουν πολύ γιατί η Ελλάδα είναι μία πρώτη πόρτα προς την Ασία και την Ευρώπη και είναι εύκολα να φτάνει κανείς μέχρι εδώ. Στους αδελφούς μου Ελληνες της αστυνομίας και των υπηρεσιών ασφαλείας λέω να προσέχουν πολύ. Να προσέχει πολύ και ο κόσμος".

Read More