Φιλοσοφική Σχολή <<Στα μονοπάτια των Ανθρώπων>> Η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ συνεχίζει την κοσμική της δράση, οργανώνοντας μηνιαίες, ανοικτές συναντήσεις, με φιλική και φιλοσοφική διάθεση, στις οποίες είστε όλοι καλεσμένοι. Η ενεργοποίηση καθενός από εμάς κι ο συντονισμός όλων μας , στη βάση κοινών αρχών κι αξιών και προς την επίτευξη συλλογικών στόχων, αποτελεί το κρίσιμο διακύβευμα των ημερών …
Γι’ αυτό μην αμελείτε. Η συμμετοχή σας είναι αναγκαία για να σηκώσουμε μαζί τον Κόσμο μας Ψηλά!!! Την Κυριακή, 26/6/2016, στις 18.30, θα συναντηθούμε στην είσοδο της Ιεράς Μονής Καισαριανής για έναν ακόμη φιλοσοφικό περίπατο εντός του καταπληκτικού άλσους, με θέμα συζήτησης <<Οι συνέπειες της πανδημίας έλλειψης βιταμίνης D στην Ελλάδα>>.
Εισηγητής ο δρ. Δημήτριος Γκέλης. Θα επακολουθήσει συζήτηση με θέμα: <<Η διατήρηση της ακμής του ανθρώπινου οργανισμού, από άποψη σωματικής, ψυχικής και διανοητικής λειτουργίας>>. Δρ Δημήτριος Ν. Γκέλης, Ιατρός, Ωτορινολαρυγγολόγος, Οδοντίατρος, Διδάκτωρ της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη συμπληρωματική και περιβαλλοντική ιατρική. Πρόεδρος της Πανελλήνιας Εταιρείας Ωτορινολαρυγγολογίας Χειρουργικής Κεφαλής και Προσώπου (2003-2005), Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας ΩΡΛ Αλλεργίας, Ανοσολογίας και Ρογχοπαθειών (1991-2014), Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φωνιατρικής και Φωνητικών Τεχνών. Έχει εξετάσει πάνω από 100.000 ασθενείς τα τελευταία 40 χρόνια. Η συμμετοχή στους φιλοσοφικούς μας περιπάτους και τις εκδηλώσεις μας εν γένει είναι κάτι πολύ
Την Κυριακή, 26/6/2016, στις 18.30, θα συναντηθούμε στην είσοδο της Ιεράς Μονής Καισαριανής για έναν ακόμη φιλοσοφικό περίπατο εντός του καταπληκτικού άλσους, με θέμα συζήτησης <<Οι συνέπειες της πανδημίας έλλειψης βιταμίνης D στην Ελλάδα>>. Εισηγητής ο δρ. Δημήτριος Γκέλης. Θα επακολουθήσει συζήτηση με θέμα: <<Η διατήρηση της ακμής του ανθρώπινου οργανισμού, από άποψη σωματικής, ψυχικής και διανοητικής λειτουργίας>>.
Η συμμετοχή στους φιλοσοφικούς μας περιπάτους και τις εκδηλώσεις μας εν γένει είναι κάτι πολύπερισσότερο από μία ευχάριστη βόλτα ή συνάντηση. Είναι μέσο ψυχ-αγωγίας, με τη γνήσια έννοια του όρου. Όλοι φεύγουμε πλουσιότεροι κι αποφασισμένοι να δράσουμε από κοινού, για το καλό της κοινότητάς μας.
ΠΛΑΙΣΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ
• Η συμμετοχή είναι ελεύθερη.
• Περπατάμε παρέα σε μέρη της πόλης ή και εκτός αυτής, που προανακοινώνονται κι έχουν μια ιδιαίτερη αξία, την οποία αναζητούμε. Η συλλογικότητα κι η από κοινού δράση επαυξάνει την αξία αυτή.
• Η διάρκεια του περιπάτου είναι 2 ώρες το μέγιστο.
• Η συζήτηση έχει έναν συγκεκριμένο άξονα : Είναι το θέμα, που έχει ανακοινωθεί.
• Υπάρχει ένας συμποσιάρχης, που διευθύνει την συζήτηση και ένας κεντρικός εισηγητής του θέματος. Η κεντρική εισήγηση έχει διάρκεια έως 20 λεπτά.
• Μετά λαμβάνουν τον λόγο οι παριστάμενοι. Αυτό είναι προαιρετικό, αλλά συνήθως αποδεικνύεται πολύ ουσιαστικό και καλό είναι να μιλήσουν όλοι.
• Ο χρόνος αυτών των πρωτομιλιών των παρευρισκομένων είναι συνήθως 3-4 λεπτά, άρα είναι σημαντικό ο λόγος να είναι μεστός, περιεκτικός και εντός θέματος.
• Ακολουθούν οι δευτερομιλίες (και του εισηγητού), που διαρκούν λιγότερο (1-2 λεπτά).
• Την σειρά των ομιλητών την καθορίζει ο συμποσιάρχης από την αρχή (κατά κανόνα γίνεται με σειρά αριστερόστροφα, όπως όταν χορεύουμε).
• Ο συμποσιάρχης μπορεί να επιλέξει να γίνει ευέλικτος με τους γενικούς κανόνες -σε κάποιο βαθμό – πάντοτε με γνώμονα να διευκολύνει και να προαγάγει την συζήτηση με αμερόληπτο τρόπο.
• Δεν μοχθούμε να καταλήξουμε σε κάποιο κοινό συμπέρασμα, ούτε να επιβάλλουμε την γνώμη μας στους άλλους.
• Εξυπακούεται ότι όταν κάποιος λαμβάνει τον λόγο, δεν διακόπτει κανείς (πάρα μόνον ο συμποσιάρχης και εφ’ όσον είναι απολύτως απαραίτητο).
• Μέσω της συμμετοχής βιώνουμε την ελευθερία στην πράξη, τον αλληλοσεβασμό, το μοίρασμα του πνεύματος και της ψυχής, διευρύνοντας τα στενά όρια συνείδησης της ατομικότητας, μέσα από τη βίωση της συλλογικότητας της ομάδας, διαφορετικής κάθε φορά, συνδιαμορφώνοντας ένα υγιές κοινωνικό πρότυπο λειτουργίας, που μπορούμε να μεταφέρουμε μετά στη δική μας καθημερινότητα (στην οικογένεια, στους φίλους, στην εργασία κι αλλού).
• Όλη η ουσία του εγχειρήματος περικλείεται στην εσωτερική μας προετοιμασία για να ακούσουμε και όχι μόνον να μιλήσουμε!Εκεί εδράζεται η πενυματική εξέλιξη κι η σοφία … στον αρμονικό συνδυασμό αποδοχής και προσφοράς, στον ιερό νόμο της αμοιβαιότητας!
• Μέσω των φιλοσοφικών μας περιπάτων αναζητούμε τον κοινό ψυχοπνευματικό μας τόπο, το συγκερασμό των διαφορετικών μονοπατιών και προσεγγίσεων , σε έναν κοινό δρόμο προς την αντικειμενική αλήθεια και την κοινή αναζήτηση της συλλογικής ευημερίας, τον οποίο ονομάσαμε «ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ» . Τη συνείδηση της ενότητας των ανθρώπων, όχι μόνον ως κεκρυμμένο κοσμικό νόμο, αλλά κι ως αναγκαιότητα για να καταστούμε όντως άνθρωποι.
• Η συμμετοχή είναι ελεύθερη.
• Περπατάμε παρέα σε μέρη της πόλης ή και εκτός αυτής, που προανακοινώνονται κι έχουν μια ιδιαίτερη αξία, την οποία αναζητούμε. Η συλλογικότητα κι η από κοινού δράση επαυξάνει την αξία αυτή.
• Η διάρκεια του περιπάτου είναι 2 ώρες το μέγιστο.
• Η συζήτηση έχει έναν συγκεκριμένο άξονα : Είναι το θέμα, που έχει ανακοινωθεί.
• Υπάρχει ένας συμποσιάρχης, που διευθύνει την συζήτηση και ένας κεντρικός εισηγητής του θέματος. Η κεντρική εισήγηση έχει διάρκεια έως 20 λεπτά.
• Μετά λαμβάνουν τον λόγο οι παριστάμενοι. Αυτό είναι προαιρετικό, αλλά συνήθως αποδεικνύεται πολύ ουσιαστικό και καλό είναι να μιλήσουν όλοι.
• Ο χρόνος αυτών των πρωτομιλιών των παρευρισκομένων είναι συνήθως 3-4 λεπτά, άρα είναι σημαντικό ο λόγος να είναι μεστός, περιεκτικός και εντός θέματος.
• Ακολουθούν οι δευτερομιλίες (και του εισηγητού), που διαρκούν λιγότερο (1-2 λεπτά).
• Την σειρά των ομιλητών την καθορίζει ο συμποσιάρχης από την αρχή (κατά κανόνα γίνεται με σειρά αριστερόστροφα, όπως όταν χορεύουμε).
• Ο συμποσιάρχης μπορεί να επιλέξει να γίνει ευέλικτος με τους γενικούς κανόνες -σε κάποιο βαθμό – πάντοτε με γνώμονα να διευκολύνει και να προαγάγει την συζήτηση με αμερόληπτο τρόπο.
• Δεν μοχθούμε να καταλήξουμε σε κάποιο κοινό συμπέρασμα, ούτε να επιβάλλουμε την γνώμη μας στους άλλους.
• Εξυπακούεται ότι όταν κάποιος λαμβάνει τον λόγο, δεν διακόπτει κανείς (πάρα μόνον ο συμποσιάρχης και εφ’ όσον είναι απολύτως απαραίτητο).
• Μέσω της συμμετοχής βιώνουμε την ελευθερία στην πράξη, τον αλληλοσεβασμό, το μοίρασμα του πνεύματος και της ψυχής, διευρύνοντας τα στενά όρια συνείδησης της ατομικότητας, μέσα από τη βίωση της συλλογικότητας της ομάδας, διαφορετικής κάθε φορά, συνδιαμορφώνοντας ένα υγιές κοινωνικό πρότυπο λειτουργίας, που μπορούμε να μεταφέρουμε μετά στη δική μας καθημερινότητα (στην οικογένεια, στους φίλους, στην εργασία κι αλλού).
• Όλη η ουσία του εγχειρήματος περικλείεται στην εσωτερική μας προετοιμασία για να ακούσουμε και όχι μόνον να μιλήσουμε!Εκεί εδράζεται η πενυματική εξέλιξη κι η σοφία … στον αρμονικό συνδυασμό αποδοχής και προσφοράς, στον ιερό νόμο της αμοιβαιότητας!
• Μέσω των φιλοσοφικών μας περιπάτων αναζητούμε τον κοινό ψυχοπνευματικό μας τόπο, το συγκερασμό των διαφορετικών μονοπατιών και προσεγγίσεων , σε έναν κοινό δρόμο προς την αντικειμενική αλήθεια και την κοινή αναζήτηση της συλλογικής ευημερίας, τον οποίο ονομάσαμε «ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ» . Τη συνείδηση της ενότητας των ανθρώπων, όχι μόνον ως κεκρυμμένο κοσμικό νόμο, αλλά κι ως αναγκαιότητα για να καταστούμε όντως άνθρωποι.
H ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ-Κίνηση Οργανικότητας /COSMOPOLIS-Organicity Movement είναι ο καταλύτης του παγκόσμιου ρεύματος ΕΝΟΤΗΤΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΙ ΑΡΕΤΗΣ, που διατρέχεται από την ΙΔΕΑ της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ . Υγιείς Προσωπικότητες, ως κύτταρα κοινωνικών και πολιτικών Συλλογικοτήτων, αποτελούν τη μόνη Οδό για την ευημερία ανθρώπων και λαών. Η συνειδητοποίηση της διασύνδεσης όλων των ανθρώπων μεταξύ τους και της αναγκαίας αλληλεπίδρασής τους, είναι το μυστικό για να περάσουμε από τα συγκρουσιακά μοντέλα διακυβέρνησης κι οργάνωσης, σε νέα πρότυπα ενότητας και συνεργασίας.
Η ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, ως πνευματική κίνηση, έχει ως σκοπό να διαχύσει στην κοινωνία το όραμα της Οργανικότητας, μιας ιδέας αναμορφωτικής και γνήσια επ-αναστατικής, που έρχεται να γιατρέψει τις αρνητικές και συγκρουσιακές αντιλήψεις, από τις οποίες πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος, αναφορικά με τη σχέση του κάθε πολίτη με τους υπόλοιπους, αλλά και τον τρόπο δόμησης υγιών συλλογικοτήτων, είτε αυτές λέγονται οικογένεια, είτε επιχείρηση, είτε πόλη, είτε πολιτεία, είτε ανθρωπότητα. Μέσω της μεταμορφωτικής δράσεως της οργανικής αντίληψης δημιουργούνται πολίτες, που κοσμούν τις πόλεις τους, πόλεις που κοσμούν πολιτείες και πολιτείες που κοσμούν τον Κόσμο!
Η ιδέα της Οργανικότητα όπως την μελετούμε, βιώνουμε και καλλιεργούμε είναι ταυτόχρονα μία σύγχρονη προσφορά μας στον Κόσμο, που έχει όμως βαθιές ρίζες στην φιλοσοφία και τη θρησκεία. Γι’ αυτήν έχουν αναφερθεί στην αρχαιότητα οι Στωικοί φιλόσοφοι, ο Πλάτωνας, Σωκράτης κι Αριστοτέλης, ενώ οι θρησκευτικές της ρίζες εκκινούν από την αντίληψη της υποστατικής ενότητας της Αγίας Τριάδος, όπου οι τρεις Θείες υποστάσεις, είναι ταυτόχρονα διακριτές, όσο κι αξεδιάλυτα ενωμένες σε ΕΝΑ, ιδέα η οποία εκφράζεται εν συνεχεία και σε όλες τις διαστάσεις των ανθρωπίνων κοινωνιών. Οι κοινωνίες κι οι συλλογικότητες αντιμετωπίζονται ως ευρύτεροι οργανισμοί, όπου κάθε άνθρωπος βρίσκει τη μοναδική του θέση εντός της συλλογικότητας, χωρίς να χάνει τη δική του ατομικότητα, άρα κι υπευθυνότητα τόσο για τον ίδιο όσο και για τη συμβολή του στην ποιοτική κατάσταση της συλλογικότητας, στην οποία ανήκει. Με τον τρόπο αυτό μπορεί καθένας να αντιληφθεί το ρόλο των ανθρώπων – κυττάρων στη δημιουργία ευρύτερων συλλογικοτήτων – οργάνων, εντός της κοινωνίας κι ακόμη ευρύτερων οργανισμών – πολιτειών, έως τη δόμηση της ίδιας της ανθρωπότητας, στο σύνολό της, όπου ο ρόλος καθενός είναι μοναδικός και αναγκαίος για τη συνολική ευημερία κι όπου η όποια σύγκρουση, αντιμετωπίζεται ως ασθένεια. Η φυσική κατάσταση ανθρώπων και συλλογικοτήτων απαιτεί ενότητα, συνεργασία, δικαιοσύνη και απόλυτο σεβασμό στο ρόλο καθενός, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα κύτταρα κι όργανα ενός ανθρώπινου οργανισμού.
Η Οργανικότητα είναι η μόνη ιδέα, που έλκοντας την έμπνευσή της από την ίδια τη Θεία Δημιουργία, μπορεί να προσδώσει ένα πραγματικά υγιές νόημα σε υποκειμενικές ανθρώπινες θεωρήσεις , όπως ιδεολογίες, πολιτικές κι οικονομικές θεωρίες, αφαιρώντας από αυτές τις αρνητικές και συγκρουσιακές τους διαστάσεις, καθαίροντας αυτές, διυλίζοντας και διατηρώντας μόνον τα ενωτικά και δημιουργικά τους στοιχεία, αναδεικνύοντας την πραγματική ελπίδα δημιουργίας ένθεων κοινωνιών συνειδητών ανθρώπων. Υπ’ αυτή τη θεώρηση είναι αυτή που θέτει στη σωστή της βάση την αρετής της Φιλοπατρίας, ως αναγκαία συνθήκη, υπό τις ανωτέρω παραδοχές, για όλους τους ανθρώπους, για την όποια ευρύτερη συνεργασία επιδιώκεται σε διεθνές επίπεδο, είτε αυτή λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε ΝΑΤΟ είτε ΟΗΕ είτε BRICS. Αν οι σχέσεις που διαμορφώνονται δεν προωθούν το συλλογικό καλό, με δικαιοσύνη, σεβασμό κι αρμονία, δηλαδή ΟΡΓΑΝΙΚΑ, προωθούν την ασθένεια κι είναι καταδικασμένες να διαιωνίζουν τη δυσαρμονία κι ας πλανώνται οι άνθρωποι για το αντίθετο.
Η ιδέα της Οργανικότητα όπως την μελετούμε, βιώνουμε και καλλιεργούμε είναι ταυτόχρονα μία σύγχρονη προσφορά μας στον Κόσμο, που έχει όμως βαθιές ρίζες στην φιλοσοφία και τη θρησκεία. Γι’ αυτήν έχουν αναφερθεί στην αρχαιότητα οι Στωικοί φιλόσοφοι, ο Πλάτωνας, Σωκράτης κι Αριστοτέλης, ενώ οι θρησκευτικές της ρίζες εκκινούν από την αντίληψη της υποστατικής ενότητας της Αγίας Τριάδος, όπου οι τρεις Θείες υποστάσεις, είναι ταυτόχρονα διακριτές, όσο κι αξεδιάλυτα ενωμένες σε ΕΝΑ, ιδέα η οποία εκφράζεται εν συνεχεία και σε όλες τις διαστάσεις των ανθρωπίνων κοινωνιών. Οι κοινωνίες κι οι συλλογικότητες αντιμετωπίζονται ως ευρύτεροι οργανισμοί, όπου κάθε άνθρωπος βρίσκει τη μοναδική του θέση εντός της συλλογικότητας, χωρίς να χάνει τη δική του ατομικότητα, άρα κι υπευθυνότητα τόσο για τον ίδιο όσο και για τη συμβολή του στην ποιοτική κατάσταση της συλλογικότητας, στην οποία ανήκει. Με τον τρόπο αυτό μπορεί καθένας να αντιληφθεί το ρόλο των ανθρώπων – κυττάρων στη δημιουργία ευρύτερων συλλογικοτήτων – οργάνων, εντός της κοινωνίας κι ακόμη ευρύτερων οργανισμών – πολιτειών, έως τη δόμηση της ίδιας της ανθρωπότητας, στο σύνολό της, όπου ο ρόλος καθενός είναι μοναδικός και αναγκαίος για τη συνολική ευημερία κι όπου η όποια σύγκρουση, αντιμετωπίζεται ως ασθένεια. Η φυσική κατάσταση ανθρώπων και συλλογικοτήτων απαιτεί ενότητα, συνεργασία, δικαιοσύνη και απόλυτο σεβασμό στο ρόλο καθενός, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα κύτταρα κι όργανα ενός ανθρώπινου οργανισμού.
Η Οργανικότητα είναι η μόνη ιδέα, που έλκοντας την έμπνευσή της από την ίδια τη Θεία Δημιουργία, μπορεί να προσδώσει ένα πραγματικά υγιές νόημα σε υποκειμενικές ανθρώπινες θεωρήσεις , όπως ιδεολογίες, πολιτικές κι οικονομικές θεωρίες, αφαιρώντας από αυτές τις αρνητικές και συγκρουσιακές τους διαστάσεις, καθαίροντας αυτές, διυλίζοντας και διατηρώντας μόνον τα ενωτικά και δημιουργικά τους στοιχεία, αναδεικνύοντας την πραγματική ελπίδα δημιουργίας ένθεων κοινωνιών συνειδητών ανθρώπων. Υπ’ αυτή τη θεώρηση είναι αυτή που θέτει στη σωστή της βάση την αρετής της Φιλοπατρίας, ως αναγκαία συνθήκη, υπό τις ανωτέρω παραδοχές, για όλους τους ανθρώπους, για την όποια ευρύτερη συνεργασία επιδιώκεται σε διεθνές επίπεδο, είτε αυτή λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε ΝΑΤΟ είτε ΟΗΕ είτε BRICS. Αν οι σχέσεις που διαμορφώνονται δεν προωθούν το συλλογικό καλό, με δικαιοσύνη, σεβασμό κι αρμονία, δηλαδή ΟΡΓΑΝΙΚΑ, προωθούν την ασθένεια κι είναι καταδικασμένες να διαιωνίζουν τη δυσαρμονία κι ας πλανώνται οι άνθρωποι για το αντίθετο.
.png "English"){kind=small}
