Ζει απομονωμένος σε ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης, χωρίς οικονομική υποστήριξη από το Κράτος για τις έρευνές του, χωρίς προβολή από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και αποχαύνωσης, χωρίς πόρους και εισοδήματα. Μοναδικό του κέρδος η αγάπη και ο θαυμασμός των φίλων και των συγγενών του, τα 20 χρόνια που δεν κατάφερε η Δ.Ε.Η. να του πιάσει τον κώλο, αλλά και οι χιλιάδες συμπατριώτες μας που τον γνώρισαν στο πρώτο βίντεο που ανάρτησα στο «Rib and Sea» και στο «YouTube» πέρυσι τον Μάρτιο:
http://www.ribandsea.com/
Ελάχιστοι μπορούν ίσως να συνειδητοποιήσουν ότι ο Καλογεράκης κρατά στα χέρια του τη λύση για το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου
του πλανήτη γενικότερα, που ακούει στο όνομα : δωρεάν πράσινη ενέργεια και καύσιμη ύλη από τον ήλιο, τον αέρα και την υγρασία της ατμόσφαιρας!
Είναι οξύμωρο, αλλά αυτό που χρειάζεται ο απίστευτος αυτός Κρητικός σήμερα, προκειμένου να αποθηκεύσει το υδρογόνο που παράγει (με δωρεάν ενέργεια από τον ήλιο και την υγρασία της ατμόσφαιρας) και να το χρησιμοποιήσει στη συνέχεια σαν καύσιμη ύλη για την θέρμανση των σπιτιών και την κίνηση των αυτοκινήτων, είναι μια δεξαμενή υψηλής πίεσης και ένας συμπιεστής (compressor) για την πλήρωση καταδυτικών φιαλών. Ίσως τα βρει, μέχρι να γεράσει, αν δεν διωχθεί πρώτα από την πολιτική και οικονομική μαφία που διαχειρίζεται τις τύχες του κόσμου και τα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη…
Όταν στις αρχές Μαίου μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι σε λίγες ημέρες ολοκληρώνει τον κανούργιο αντιδραστήρα του, άρχισα να μετράω τις ώρες μέχρι να πάω και πάλι στο σπίτι του. Δύο μόλις ημέρες προτού εγκαταλείψω τον εκπληκτικό Αυστραλό Col Darling και το ιστιοπλοϊκό καταμαράν του, τηλεφώνησα στον Μιχάλη :
«Γεια σου Μιχαλιό, στο Ηράκλειο είμαι. Έλα να με πάρεις».
Λίγες ώρες αργότερα βιντεοσκοπούσα αποχαυνωμένος όσα έχει καταφέρει ο απίστευτος αυτός Κρητικός, αντλώντας την αστείρευτη ενέργεια του ήλιου, διασπώντας το απιονισμένο νερό της ατμόσφαιρας και παράγοντας καθαρό υδρογόνο! Βιντεοσκόπησα τις δοκιμές του, όταν σ” εκείνα τα πλαστικά μπουκάλια διοχέτευε υδρογόνο και οξυγόνο μαζί και τα ανατίναζε, αναγκάζοντας τη γυναίκα του να διαμαρτύρεται επειδή ανησυχεί τη γειτονιά με τα πειράματα και τις εκκωφαντικές εκρήξεις του!
Στη συνέχεια γέμισε και πάλι ένα πλαστικό μπουκάλι με καθαρό υδρογόνο. Θαυμάζω και πιστεύω τον Καλογεράκη αλλά, μεταξύ μας, διατηρούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή τις αμφιβολίες μου.
«Έλα τώρα να δούμε τι καταφέραμε», είπε ο Μιχάλης, καθώς προχωρούσε προς τον χώρο της δοκιμής κρατώντας στα χέρια του το πλαστικό μπουκάλι με το καθαρό υδρογόνο…
Τοποθέτησα τη βιντεοκάμερα σε μια καρέκλα, τη… σταύρωσα και κρυφτήκαμε, καλού κακού, στο διπλανό δωμάτιο όπου ο Καλογεράκης ενεργοποίησε τον παροχέα υψηλής τάσης με τηλεκοντρόλ, δημιουργώντας σπινθήρα στο εσωτερικό του μπουκαλιού, όπως ακριβώς είχε κάνει και στις προηγούμενες δοκιμές με τα μικτά αέρια.πρόσωπό μου. Ο Μιχάλης δίπλα μου χαμογελούσε ήρεμος. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα απέραντης σιωπής χωρίς να ακουστεί ο εκκωφαντικός θόρυβος της έκρηξης.
«Τι έγινε ρε Μιχάλη, χάλασε το τηλεκοντρόλ;».
«Δεν χάλασε το τηλεκοντρόλ ωρέ Ιωσήφ, απλώς το υδρογόνο δεν εκρήγνυται όταν είναι μόνο του!», απάντησε ο Κρητίκαρος και άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα συνεχίζοντας να πιέζει το κουμπί του τηλεκοντρόλ. Τον ακολούθησα διστακτικά…
Ο μωβ σπινθήρας λαμπύριζε μέσα στο πλαστικό μπουκάλι, αλλά το «επικίνδυνο» αέριο δεν έπαιρνε φωτιά! «Αυτό ήθελα να αποδείξω ωρέ Ιωσήφ!», είπε ικανοποιηένος ο Μιχάλης, έχοντας απλώσει το πιο όμορφο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
«Κατάφερα να διασπάσω το νερό και να απομονώσω το καθαρό υδρογόνο, χωρίς να χρησιμοποιήσω τα πανάκριβα εξωτικά φίλτρα παλλαδίου και την ηλεκτρική ενέργεια της Δ.Ε.Η. που χρησιμοποιούν στη βιομηχανία. Αρκεί ο ήλιος, φίλε, που μας χαρίζει άπειρη δωρεάν ενέργεια, και η υγρασία της ατμόσφαιρας για να παράξουμε υδρογόνο, να κινήσουμε τα αυτοκίνητά μας και να ζεστάνουμε τα σπίτια μας!», είπε ο Καλογεράκης, ενώ εγώ βιντεοσκοπούσα και ζούσα, συγχρόνως, στιγμές ιστορικές.
«Δεν θέλω τίποτε άλλο τώρα, ωρέ Ιωσήφ, παρά μια δεξαμενή υψηλής πίεσης, σαν αυτές που περισσεύουν και πετούν στα χωράφια από τα έργα στο φράγμα του Αποσελέμη, και ένα κομπρεσέρ, σαν αυτά που γεμίζουν οι δύτες τις φιάλες τους. Μετά θα βρούμε ένα αυτοκίνητο, θα το φουλάρουμε καθαρό τσάμπα υδρογόνο και θα γυρίσουμε μ” αυτό ολόκληρη την Ελλάδα! Όσο για την θέρμανση τον χειμώνα; Ξέχνα το πετρέλαιο!».
Αυτά έλεγε ο Καλογεράκης κι” εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να πανηγυρίσω ή να αρχίσω να κλαίω γι” αυτά που θα ακολουθήσουν. Ζούμε άλλωστε σε μια χώρα που την διοικούν προδότες πολιτικοί. Σε μια χώρα όπου την ενημέρωση έχουν αναλάβει τα παπαγαλάκια των μεγαλοεργολάβων. Σε μια χώρα όπου οι Δικαστές έχουν λησμονήσει τον όρκο τους. Σε μια χώρα όπου τα μεγάλα συμφέροντα των επτά αδελφών έχουν τον πρώτο λόγο…
Θεωρώ, και τελειώνω εδώ, ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα δημοσιογραφική επιτυχία μου. Υπήρξα πολύ τυχερός που γνώρισα τον Μιχάλη Καλογεράκη, που είχα τη μοναδική ευκαιρία να βιντεοσκοπήσω τα πειράματά του, την ικανοποίηση που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του και τη λάμψη που υπήρχε στο βλέμμα του. Θεωρώ ότι είναι μεγάλη επιτυχία, και τιμή μαζί, που δημοσιοποιώ πρώτος την παραγωγή καθαρού υδρογόνου με τη βοήθεια του ήλιου, χωρίς το ρεύμα της Δ.Ε.Η., χωρίς πανάκριβα φίλτρα. Ελπίζω να μην το μετανοιώσω, αν η εξέλιξη αυτής της δημοσιοποίησης στραφεί εναντίον του πανάξιου Κρητικού ερευνητή…
Δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη και το τέλος αυτής της ιστορίας. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι αν ο Καλογεράκης ζούσε σε μια άλλη χώρα, ιδεατή ίσως, θα μπορούσε να δώσει τέλος στο ενεργειακό πρόβλημα που ταλανίζει τη χώρα αυτή και τον πλανήτη γενικότερα. Θα μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημα που δημιουργεί πολέμους, κοινωνικές αναταραχές, φτώχεια, εκμετάλλευση, ρύπανση, τρύπα στο όζον της ατμόσφαιρας. Θα μπορούσε να απαντήσει με ηχηρό τρόπο στους κινδυνολόγους και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους που διαδίδουν πως αν επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα δεν θα έχουμε συνάλλαγμα να εισάγουμε καύσιμα…
.png "English"){kind=small}
