(English text) Σημαντικές τάσεις στην κατανάλωση και παραγωγή ενέργειας μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας προς Ασία και Αμερική και υποβαθμίζουν την Ευρώπη.
ENGLISH TEXT AT THE END
Η Γεωπολιτική της Ενέργειας: Η Άνοδος του Ινδο-Ειρηνικού
και η Υποβάθμιση της Ευρώπης
Του Άριστου Αριστοτέλους
Παραφράζοντας τον Ρόμπερτ Κάπλαν (συγραφέα και αναλυτή γεωπολιτικής) θα μπορούσε κανείς να πει ότι η γεωπολιτική της ενέργειας «είναι η μάχη που διεξάγεται για χώρο και ισχύ σε ένα γεωγραφικό περιβάλλον " το οποίο περιλαμβάνει ενεργειακούς πόρους. Συναφής είναι και η παραδοχή ότι στη σύγχρονη ιστορία η εκάστοτε διεθνής τάξη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στους ενεργειακούς πόρους. Με αυτά ως αφετηρία, το παρόν κείμενο επισημαίνει και αναλύει δύο σημαντικές τάσεις στον τομέα της ενέργειας που μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας από την Ευρώπη στην Ασία και Αμερική οδηγώντας σε υποβάθμιση της Γηραιάς Ηπείρου.
Η ανάπτυξη του Ινδο-Ειρηνικού
Η μία τάση που αναλύεται αφορά τη μεγάλη αύξηση της ζήτησης ενέργειας στη Νότιο και Νοτιοανατολική Ασία, την περιοχή του «Ινδο – Ειρηνικού», όπως την έχει αποκαλέσει το Αυστραλιανό υπουργείο Άμυνας, (δηλαδή την ευρύτερη περιοχή του Ινδικού Ωκεανού και της Θάλασσας της Νότιας Κίνας). Είναι μια περιοχή στην οποία κατοικεί το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού της υφηλίου και όπου η πληθυσμιακή αύξηση και οι υψηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης διευρύνουν την καταναλωτική αγορά ενέργειας. Ο Δρ Μοχάν Μαλίκ του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας Ασίας - Ειρηνικού, εμπειρογνώμονας στα θέματα της νοτιοανατολικής Ασίας, υποστηρίζει ότι το 2025, το 85 % της αύξησης της ζήτησης ενέργειας θα προέρχεται από αυτή την περιοχή. Ήδη, η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα καταναλώνουν περίπου το ένα τέταρτο των υγρών υδρογονανθράκων παγκοσμίως. Μέχρι το 2025, η Κίνα θα αντιπροσωπεύει το 40 % της αυξανόμενης κατανάλωσης και μετά από αυτό το χρόνο, η Ινδία θα γίνει «η μεγαλύτερη πηγή αυξανόμενης ζήτησης". Ο ρυθμός αύξησης της κατανάλωσης ενέργειας στη χώρα αυτή θα είναι της τάξης του 132 %, στην Κίνα και στη Βραζιλία 71 %, ενώ στη Ρωσία 21% .
ΗΠΑ – Κολοσσός παραγωγής ενέργειας
Η άλλη σημαντική τάση στον τομέα της ενέργειας, αφορά τις ΗΠΑ, οι οποίες κάτω από την πίεση της εγχώριας και παγκόσμιας αγοράς ενέργειας οδηγούνται στην αξιοποίηση των τεράστιων ενεργειακών τους αποθεμάτων και των παραγωγικών τους δυνατοτήτων, αναδυόμενες έτσι ως παγκόσμιος κολοσσός ενέργειας. Σύμφωνα με το "BP’sWorldOutlook 2035" η «επανάσταση του σχιστολιθικού αερίου» (shalegas) που συντελείται στις ΗΠΑ και η παραγωγή άλλων μορφών ενέργειας θα καταστήσουν τις ΗΠΑ αυτάρκη έως το 2030. Επίσης ο Δρ Μάλικ υποδεικνύει ότι η παραγωγή αμερικανικού πετρελαϊκού σχιστόλιθου ( shaleoil) θα υπερτριπλασιαστεί μεταξύ 2010 και 2020. Να σημειωθεί ότι κατά τα τελευταία δέκα χρόνια, το σχιστολιθικό φυσικό αέριο έχει αυξηθεί από 2% στο 37% της παραγωγής αμερικανικού φυσικού αερίου. Οι προβλέψεις της "US Energy Information Administration" είναι ότι έως το 2016 οι ΗΠΑ θα καταστούν καθαρός εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου και έως το 2020 θα είναι καθαρός εξαγωγέας φυσικού αερίου.
Οι τάσεις και εξελίξεις στον τομέα της παραγωγής ενέργειας είναι συγκλονιστικές. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη ξεπεράσει τη Ρωσία ως τη μεγαλύτερη παραγωγό φυσικού αερίου. Ορισμένες μελέτες εκτιμούν μάλιστα ότι μέχρι το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας, οι ΗΠΑ θα ξεπεράσουν και τη Σαουδική Αραβία ως τη μεγαλύτερο παραγωγό πετρελαίου παγκοσμίως. Οι εξελίξεις αυτές συνδυαζόμενες με τις δυνατότητες αξιοποίησης των αποθεμάτων πετρελαίου στον Καναδά και τη Βραζιλία, «θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Αμερική Ήπειρο σε νέα Μέση Ανατολή του 21ου αιώνα».
Νέο ενεργειακό περιβάλλον
Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι εκτυλίσσεται ένα νέο ενεργειακό περιβάλλον διεθνώς, όπου οι σημαντικότερες ενεργειακές οδοί κατευθύνονται προς την περιοχή του Ινδο - Ειρηνικού. Η Ρωσία προσανατολίζεται ολοένα και περισσότερο προς την κατεύθυνση αυτή, παρέχοντας αυξανόμενες ποσότητες υδρογονανθράκων στην Ανατολική Ασία. Η Κίνα φαίνεται να καθίσταται η μεγαλύτερη αγορά εξαγωγής ρωσικού πετρελαίου. Παράλληλα, οι ρωσικές εταιρείες ενέργειας προωθούν στενότερους δεσμούς με την Ιαπωνία προκειμένου να καλυφθεί η Ρωσία έναντι της αυξανόμενη εξάρτησης από την κινεζική αγορά. Επίσης, η Μέση Ανατολή εξάγει ολοένα και περισσότερους υδρογονάνθρακες στην περιοχή αυτή της Ασίας. Τέλος η Βόρεια Αμερική που αναδεικνύεται σε τεράστιας σημασίας παραγωγός ενέργειας παγκοσμίως, κοιτάζει ολοένα και περισσότερο προς τη κατεύθυνση του Ινδο - Ειρηνικού ως διευρυνόμενη αγορά εξαγωγής αμερικανικού φυσικού αερίου.
Γεωπολιτικές προεκτάσεις
Οι εξελίξεις αυτές έχουν τις γεωπολιτικές τους προεκτάσεις. Καθώς η θαλάσσια περιοχή της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ασίας καθίσταται παγκόσμιο ενεργειακό κέντρο, όπου διασταυρώνονται οι δραστηριότητες και τα συμφέροντα διαφόρων χωρών, οι τριβές ανάμεσα σε δρώντες στην περιοχή αναμένεται να ενταθούν. Οι υφιστάμενες ή διαφαινόμενες συνοριακές διαφορές και οι συζητήσεις για το σε ποιον ανήκει τι στην περιοχή δεν προκαλούνται μόνο από τα πιθανά ενεργειακά αποθέματα και τον άλλο θαλάσσιο πλούτο που υπάρχει εκεί. Επηρεάζονται και από το γεγονός ότι αυτές οι θαλάσσιες λωρίδες αποκτούν αυξανόμενη γεωοικονομική και στρατηγική σημασία λόγω της ραγδαίας αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας και της συνεπακόλουθης εμπορικής, επενδυτικής, τεχνολογικής, διπλωματικής και στρατιωτικής δραστηριότητας που παρατηρείται. Αυτές οι εξελίξεις εξαναγκάζουν τις ΗΠΑ να μετατοπίζουν το στρατιωτικό και διπλωματικό ενδιαφέρον τους από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στον Ινδο –Ειρηνικό για να ελέγξουν την Κίνα η οποία έχει αυξήσει σημαντικά τις αμυντικές τα δαπάνες και επιδιώκει να ενισχύσει τον έλεγχο και την επιρροή της στην περιοχή. Την ίδια ώρα, τουλάχιστο βραχυπρόθεσμα, δημιουργούνται συνθήκες ανάπτυξης συμμαχίας Ρωσίας - Κίνας, η οποία ενισχύεται και από την αυξανόμενη ενεργειακή τους σχέση, καθώς οι δύο χώρες βρίσκονται σε σύγκρουση και ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και τη Δύση.
Η Ευρώπη
Όσον αφορά την ευρωπαϊκή ήπειρο, με το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων και την αυξανόμενη γήρανση και μείωση του πληθυσμού της κατά 10 εκατομμύρια έως το 2035 (UNEstimates 2012), ενδεχόμενα να μην παρουσιάζει πλέον την ίδια αυξημένη σημασία στις παγκόσμιες αγορές ενέργειας, όπως η περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Αντίθετα μπορεί να υπάρξει παρακμή στον τομέα αυτό, την ίδια ώρα που η Βόρεια Αμερική, ως παραγωγός ενέργειας, και ο κόσμος του Ινδικού Ωκεανού, ως καταναλωτής ενέργειας, διαμορφώνονται σε νέα ρυθμιστικά κέντρα του διεθνούς εμπορίου. Επίσης η αύξηση των δυνατοτήτων των ΗΠΑ για εξαγωγή φυσικού αερίου θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση της εξάρτησης της Ευρώπης από τις ρωσικές προμήθειες και κατά συνέπεια στην κάμψη της αποτελεσματικότητας του ως εργαλείο της Μόσχας για άσκηση πολιτικής.
Μια νέα διεθνής τάξη πραγμάτων φαίνεται να είναι υπό διαμόρφωση στην Ασία, όπου το κέντρο βάρους ισχύος μεταφέρεται από την Ευρώπη και ιδίως την Ευρασία, προς την Νότιο και νοτιοανατολική Ασία. Σε μεγάλο βαθμό πιστεύεται ότι ο Ινδο - Ειρηνικός θα καθορίζει το μέλλον της διεθνούς ευημερίας και ειρήνης για τις δεκαετίες που θα μας έρθουν. Υπό το πρίσμα των δεδομένων αυτών εύλογα διερωτάται κανείς κατά πόσο ο ευρωκεντρικός κόσμος της περασμένης χιλιετίας οδεύει προς το τέλος του, καθώς η Βόρεια Αμερική και η ευρύτερη περιοχή του Ινδικού Ωκεανού σε συνάρτηση με τις ενεργειακές εξελίξεις, που αναφέρθηκαν πιο πάνω, αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία, μεταβάλλοντας τις μέχρι σήμερα ισορροπίες στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο.
ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
(05/05/2014)
ENGLISH TEXT
The Geopolitics of Εnergy: The Rise of the Indo-Pacific
and the Decline of Europe
Geopolitics, according to Stratfor analyst R. D. Kaplan, “is a battle for space and power played out in a geographical setting”, in which one can include natural resources. He also stressed that, in contemporary history, every international order has been based on energy resources. In this report, we refer to two major trends in the energy market which can transform the entire geopolitical balance away from Europe to Asia and the Americas.
The first trend is the growing consumer market for energy in South and South East Asia, in the “Indo-Pacific” region as the Australian Ministry of Defence called it ( i.e., the Greater Indian Ocean and the South China Sea). Professor Mohan Malik, a Sinologist, expert of the Asia-Pacific Center for Security Studies in Honolulu, indicates that, by the year 2025, 85% of the growth in energy demand will come from this region. Already, China, India, Japan and South Korea consume about a quarter of the world's liquid hydrocarbons. By 2025, China will account for 40%of the growing consumption and after that year India will become "the biggest single source of increasing demand". The rate of energy consumption growth in India is expected to increase to 132%; in China and Brazil by 71%, and in Russia by 21%.
Regards oil: As the Indo-Pacific region develops, it will become increasingly depended on oil from the Middle East. By 2030, the Middle East will provide 80% of China's needs for oil and 90% for the Indian energy consumption market. Japan and South Korea remain 100 percent reliant on oil imports. China's dependence on the Middle East will probably be strengthened by its desire for reducing the increased rate of reliance on former Soviet Central Asia for energy.
However the demand for gas will soon overtake that for oil and coal in the region. Thus, gas energy resources which are abundant in the US will be under pressure to be utilized and meet increasing domestic and external market demand.
The second trend is a growing market for production in the United States, which is developing as an energy producing giant in the world. Dr. Malik indicates that US shale oil production will more than triple between 2010 and 2020. If the US were to open up its Atlantic and Pacific coastlines to drilling, oil production in the States and Canada could eventually equal the consumption in both countries. US Energy Information Administrationforecasts that, by the year 2016, the country will become a net exporter of liquefied natural gas and by 2020 net exporter of natural gas. In the last ten years, shale gas has risen from 2 percent to 37 percent of US natural gas production.
The US has overtaken Russia as the world's biggest natural gas producer. Some studies even believe that, by the end of the current decade, the United States will overtake Saudi Arabia as the world's largest oil producer. When connected with Canadian oil sands and Brazil's oil lying beneath salt beds, these shifts have the potential to transform the Americas into the "new Middle East" of the 21st century.
It seems that we are evidencing an unfolding new international setting where most energy routes are heading towards the Indo-Pacific region. Russia is delivering more and more hydrocarbons to the East Asian realm of the area and China will probably become Russia's biggest export market for oil before 2020. At the same time, Russian energy firms are promoting a closer ties with Japan in order to hedge against their growing emphasis on China. Also, the Middle East will be exporting more and more hydrocarbons there. And North America will increasingly be looking to the Indo-Pacific region as an expanding market to export its own energy, especially natural gas.
However, as East Asia waters become a world energy connecting centre for various states, prospects for maritime conflict may be on the rise in the Seas of South China and the adjacent East China Sea. The territorial disputes over which country owns what in the area is not only being driven by potential energy reserves and fish stocks in the vicinity. They are influenced by the fact that these sea lanes are of growing geopolitical importance because of the changing world energy market. Growing trade activity, investment projects, technological advancement, diplomatic and military developments draw the US and world attention in the area.
At the same time, -at least in the short run – we may see an alliance of sorts between Russia and China, strengthened by a growing energy relationship, as these two powers come into conflict and competition with the US and the West.
The European continent, with its low birth rate and its aging population, which will decline by 10 million by the year 2035, according to UN estimate 2012, will probably not grow in relative importance, in world energy markets, as the Indo-Pacific area will do. One may even speak of a possible decline of Greater Europe while North America and the Indian Ocean world become the new pulsating centers of commerce. Power in Europe and Eurasia in particular, would move to more the Indo – Pacific, while the United States would have its own power reinvigorated by an even closer economic relationship with Canada and the energy rich Mexico. Also, since economic importance often leads over time to cultural and political importance, we shall probably see such shift happening away from Europe to these parts of the world. It, therefore, seems that the Europe-centric world of the past millennium may finally be reaching its conclusion as North America and the Greater Indian Ocean take center stage altering the geopolitical balance in the world.
CYPRUS CENTRE FOR STRATEGIC STUDIES
http//strategy-cy.com
.png "English"){kind=small}
